Eerst maakt Lanoye een satirische analyse van ‘de banale natievorming’ in zowel Het verhaal van Vlaanderen als De canon van Vlaanderen. Aan de hand daarvan buigt hij zich over de nieuwste culturele oorlog. Die tegen het zogenaamde ‘woke’. Zoals bij elke culture war wordt ook deze opgeklopt om relevante of lastige dossiers te verbergen.

Maar er is meer aan de hand. N-VA -voorzitter en burgemeester Bart De Wever begon ooit als de enige winnaar van elke cultuuroorlog. Dat is verleden tijd. De saga rond het Marrakech-pact maakte dat duidelijk. Zijn partij heeft die kwestie toen zelf groot gemaakt, ze is zelfs uit de regering gestapt uit angst voor Vlaams Belang. Maar ze heeft zichzelf zodoende een pandoering verkocht bij de verkiezingen van 2019. De Wever doet dat nu opnieuw. Woke is het speelveld van extremisten, niemand kan ze overtroeven in ranzigheid. Toch speelt hij weer vol op hun terrein. Hij rakelt voorval na voorval op, woke-Schwalbe na woke-Schwalbe, als ging het om het einde van de westerse beschaving — zijn eigen woorden. Maar zo versterkt hij vooral extreemrechts. Woke wordt het nieuwe Marrakech-pact van de N-VA .

Tezelfdertijd worden onze instellingen en alle drie de machten steeds meer uitgehold door niet-verkozen partijvoorzitters. Ze zetelen in het parlement, maar dagen er amper op. Ze verlagen hun volksvertegenwoordigers tot stemvee, ondergeschikt aan de partij en haar rijke kassen. Ze stoppen onze regeringen vol met hun adjudanten en dirigeren zo ons land vanuit de coulissen, zonder ooit zelf directe verantwoording af te leggen. Ze smeden ‘extra-legale’ plannen om de staat te hervormen en vallen steeds meer de rechterlijke macht aan. Ons symbolische Capitool hoeft niet eens bestormd te worden. Het ligt al elke dag op meerdere vlakken fundamenteel onder vuur.