Tim is bijna jarig en hij wil maar één ding: een huisdier. Zijn ouders vinden het maar niks: ze willen geen dieren in huis, en zelfs niet in de tuin. Dat Tims vriendjes allemaal huisdieren hebben, kan hen niet schelen. Maar wanneer blijkt dat Tim de verhalen over een zwangere olifant, een dinosaurus in de tuin, vier paarden in de garage en een walvis in de vijver niet verzonnen heeft, beginnen ze te twijfelen. Daarom mag Tim op zijn verjaardag naar de dierentuin om een dier te kiezen dat niemand anders heeft.
De illustraties van Loes Riphagen zijn zoals steeds vrolijk en kleurrijk. Door de heerlijk incorrecte perspectieven staat alles schots en scheef, wat een enorme levendigheid creëert. Bovendien heeft Riphagen in haar tekeningen talloze details toegevoegd die erg doen denken aan de kleine wereldjes van Sven Nordqvist (Pettson en Findus): minuscule huisjes op de grond, kleine busjes vol beestjes, muizen in de toiletpot, konijnen aan tafel, een mini-olifantje op de kast en vogeltjes in de planten. De minder fortuinlijke dode kip in de kookpot is dan een grappige ontdekking. Zo ziet de aandachtige lezer ook dat de ouders van Tim al lang een heel huis vol dieren hebben, maar het gewoon niet opmerken. Het enige jammere aan Riphagens illustraties zijn de gezichten. De grote, ovale ogen en de worstneuzen komen saai en ongeïnspireerd over. Dat alle gezichten zo getekend zijn, mag dan wel eenvormigheid brengen, het is ook eentonig. De prent met de walvis, de paarden en de honden wordt saai omdat alle dieren precies dezelfde ogen, bek en vorm hebben.
Bette Westera's tekst is vlot en hier en daar ook echt grappig – zo schrijft de vader van Tim een briefje aan de andere ouders dat begint met 'Beste vaders en moeders van de vriendjes en vriendinnetjes van Tim', precies zoals een kind zou denken dat zo'n briefje moet beginnen. Het hele verhaal is natuurlijk een perfecte kinderfantasie: stel je voor dat je vriendjes echt zulke huisdieren hebben. En wat een triomf als je ouders dan moeten toegeven dat ze je niet geloofden. De milde ironie in Ik wil een walvis! zorgt voor een grappig en vrolijk boek.
[Lien Devos] Hide text

Tim wil een huisdier voor zijn verjaardag, een huisdier en anders niets. Want al zijn vriendjes hebben (vreemde) dieren in huis zoals een lama, paard, hond of een octopus - ja, zelfs een walvis. Vader en moeder geloven er niets van. Ze nodigen de ouders van de vrienden uit om het te vragen en dan blijkt inderdaad een grote diversiteit van het dierenrijk aanwezig te zijn. Tijd voor een aankoop. De combinatie verjaardag/huisdier is veelvuldig beproefd, ook in prentenboekvorm. Toch biedt dit humoristische en fantasievolle prentenboek met een verrassend einde een hernieuwde kennismaking met beide thema’s. De vrolijke illustraties in felle kleuren en samengesteld met verschillende materialen, o.a. potlood en waterverf, verhogen het genot van dit boek. De slungelig getekende personages en de talrijke geestige details zijn uiterst vermakelijk. Zo tonen bijvoorbeeld pluchen dieren emoties, zelfs de kip die in de soep ligt. De onrust in Tims hoofd is duidelijk terug te zien op de ‘woeste’ pagina’s, terwijl de oudersituatie overzichtelijker is uitgebeeld. Stevig vierkant prentenboek om meermaals te beluisteren en bekijken. Heerlijk boek om voor te lezen. Vanaf ca. 4 jaar. Hide text

Tim is bijna jarig, hij schreef zelf zijn verlanglijstje. Op één staat: een huisdier; op twee staat: een huisdier; op drie staat: een huisdier en op vier: en anders niks. Maar mama en papa willen van geen huisdier weten. Tim is boos en begint op te sommen welke huisdieren zijn vrienden hebben: vier honden, paarden, een walvis in de vijver, een lama, een olifant, een octopus en bij Jeroen staat zelfs een dinosaurus in de tuin. Maar zijn ouders zijn niet te vermurwen: 'Ga maar gauw een nieuw verlanglijstje maken', zegt mama. Tim is boos. Andere kinderen mogen alles en ik mag niks, roept hij. Papa en mama gaan twijfelen of Tim toch niet een beetje de waarheid sprak. Ze nodigen alle ouders van zijn vriendjes uit want ze willen vragen welke huisdieren hun kinderen hebben. Er komen eerst antwoorden van ouders die zich verontschuldigen omdat hun dino longontsteking heeft of omdat de pandabeer jarig is of omdat de lama aan het bevallen is. De rest van de ouders komt, zij het niet alleen. De ouders van Eva hebben hun paarden bij zich, de ouders van Sander vier harige honden ... Het wordt een gezellige avond en bij het afscheid vragen ze: 'Hebben jullie geen dieren?' 'Nog niet', zegt papa. Op zijn verjaardag mag Tim mee naar de dierentuin om een dier te kopen (?). De keuze is moeilijk maar uiteindelijk kiest hij voor een cavia, want die heeft nog niemand.
Een leuk rebels verhaal, met de nodige humor. Het is wel eigenaardig dat ze dieren gaan kopen in de dierentuin. De tekeningen zijn uitbundig. Alleen die grote ogen van de personages vind ik niet mooi.
Hide text