De Amerikaanse Tracy Chevalier woont in Londen en schrijft historische romans die zich afspelen in Europa. Meisje met de parel is het intiem verhaal van de romance tussen de zeventiende-eeuwse Nederlandse schilder Johannes Vermeer en het dienstmeisje Griet en werd wereldwijd een bestseller. In De laatste vluchtelinge vertelt Chevalier voor de eerste keer een verhaal dat zich afspeelt in haar geboorteland, meer bepaald in Ohio, een doorgangsstaat voor gevluchte slaven die in het midden van de negentiende eeuw de vrijheid zochten in Canada. De voortvluchtige slaven uit de zuidelijke staten volgden vaste routes met daarlangs veilige huizen en helpers om te ontsnappen aan de slavenjagers die probeerden hen naar hun eigenaars terug te brengen. Een nieuwe wet verplichtte de Amerikanen deze slavenjagers te helpen met het vangen van gevluchte slaven op straffe van duizend dollar en gevangenschap. Dat mensen zoals de quakers, voor wie alle mensen gelijk zijn en dus nooit de slaven van een ander kunnen worden, toch de werking van deze ‘ondergrondse spoorweg’ bleven steunen, is bewonderenswaardig. Anderzijds werd door anderen aan dat principe afbreuk gedaan met economische argumenten of door persoonlijke omstandigheden. De auteur benut dit interessante onderwerp echter niet ten volle omdat het hoofdpersonage pas halfweg het boek in contact komt met de eerste gevluchte slaaf.
De aanloop is veel te lang en de auteur verliest zich in te gedetailleerde beschrijvingen over landschappen, materialen, fauna en flora, materialen, werktuigen en … het maken van de toch zo belangrijke quilts. Zonder dertien van die kunstige spreien kon je als vrouw niet trouwen zonder in schande te vallen. En de jonge quaker Honor Bright heeft die van haar in Dorset moeten achterlaten toen ze met haar zusje de overtocht (een maand zeeziekte) naar het nieuwe land maakte. Het eerste deel is al kommer en kwel voor het hoofdpersonage met de plotse dood van haar zus, het slechte onthaal bij de quakerfamilie in een chaotisch huishouden in een bevreemdend land. Gelukkig vindt ze een goede vriendin, een hoedenmaakster bij wie ze haar naaikwaliteiten kan uitoefenen. Geforceerd is ook dat de broer van haar vriendin, die zelf gevluchte slaven verstopt, een fanatiek slavenjager is. Quakers liegen niet, gaan niet naar de kerk, en houden wekelijkse meetings, drinken noch roken, dragen sobere kleding, geloven sterk in het gelijkheidsbeginsel, maar hebben hun zwakheden, net zoals andere mensen. Het hoofdpersonage is te perfect om geloofwaardig te zijn, al is ze sympathiek omdat ze steeds principieel blijft. De laatste vluchtelinge is goed geschreven, maar komt te traag tot het eigenlijke onderwerp om echt te boeien.
[Julien Schmit] Verberg tekst

Na te zijn verlaten door haar verloofde, reist Engelse Quaker Honor Bright (20) in 1850 mee met haar zus die in Ohio gaat trouwen. Als deze vlak voor aankomst in Amerika op de boot sterft, reist Honor alleen naar Ohio en vindt onderdak bij een hoedenmaakster tot haar zwager haar ophaalt. Bij zijn familie merkt ze niet welkom te zijn en moet kiezen: terug naar England of trouwen met een Amerikaan. Ze trouwt met Quakerboer Jack en trekt in op zijn boerderij bij zijn moeder en zus. Ze wordt er geconfronteerd met gevluchte slaven die hulp vragen. Quakers zijn tegen slavernij maar houden zich aan de wet. Toch gaat ze helpen, tot ze zwanger raakt en Jacks familie haar onder druk zet te stoppen. De in Londen wonende Amerikaanse (1962) schreef eerder zes succesvolle historische romans, waarvan de tweede ‘Meisje met de parel’ een internationale, verfilmde bestseller was. Deze goedvertaalde, heel boeiende zevende, bekroond met Ohioana Book Award, heeft een sympathieke hoofdpersoon, geeft een goed beeld van Quakers, maar wat minder van het slavernijverzet. Omslagfoto in kleur van meisje in kledij uit ca. 1850. Normale druk. Verberg tekst