Bedoeling van de reeks 'Lanoye Hard Gemaakt' is om vroeg werk van de schrijver voor een aanvaardbare prijs en in een mooie vormgeving (van Dooreman) opnieuw beschikbaar te stellen. In het achtste en laatste deel is Lanoyes dichterlijke productie bij elkaar gebracht. De titel maakt echter duidelijk dat dit niet de verzamelde, maar De meeste gedichten zijn. Het allervroegste werk -- uitgaven in eigen beheer -- wordt bv. niet opgenomen. Lanoye laat zijn dichterschap beginnen met In de piste (1984), zijn eerste reguliere bundel. Ook Bagger, dat in hetzelfde jaar verscheen en dat zoals de titel al aangaf de bijproductie bevatte (veelal gedichten die het goed deden tijdens performances, maar die op papier toch niet sterk genoeg bleken) is weggelaten. Een aantal gedichten die in het toneelwerk verstopt zaten, zijn dan weer wel opgenomen. Er is dus niet voor de volledigheid gekozen, maar voluit op de kwaliteit gewed.

Lanoye heeft in zijn poëzie altijd oog gehad voor de retorische kracht van het woord. Hij schrijft welluidende gedichten die echter nooit vrijblijvend zijn. Meteen al in In de piste, een bundel die is opgebouwd als een cirkusvoorstelling en die nog sterk gebaseerd is op zijn ervaringen als performer, wordt duidelijk wat Lanoye van poëzie verwacht: het moet onderhoudend entertainment zijn, klare taal die aanspreekt, maar ook naar de strot grijpt. Van dat programma is hij sindsdien niet meer afgeweken. Is hij in deze vroege gedichten nog een beetje een literaire clown die met sterke verhalen een lach en een traan wekt, in de tweede hier opgenomen bundel, Hanestaart, neemt hij wat afstand van de theatraliteit. Deze bundel is minder balorig en bovendien uitgesproken romantisch. Hij gaat onverbloemd over de aloude poëtische thema's: de liefde, de dood en de literatuur. Lanoye verbeeldt er het gevecht van het lichamelijke (wat prachtige homo-erotische liefdesgedichten oplevert) met het geestelijke van het schrijverschap. Tegelijk wordt zijn obsessie met destructie en verval in deze bundel duidelijk, een element dat hij verder uitwerkt in de twee bundels bewerkingen van gedichten uit de Eerste Wereldoorlog. Die blijken ook zonder de ondersteuning van het beeldmateriaal dat de oorspronkelijke uitgaven verluchtte, overeind te blijven. Ondanks het feit dat het geen loutere vertalingen zijn, maar volwaardige gedichten in het oeuvre van Lanoye, is het jammer dat in De meeste gedichten de originele teksten waarop hij zich baseert, gesneuveld zijn. Wel toe te juichen is de opname van de prachtige verzen uit het toneelwerk. De pastiches van gedichten van o.m. Nahon, Gezelle en Komrij zijn van de beste uit de Nederlandse literatuur! Sluiten doet deze uitgave met de stadsgedichten en vijf verspreide gedichten als extraatje.

De meeste gedichten toont alle facetten van Lanoye: de grapjas, de romanticus, de bewerker en de geëngageerde schrijver. Geweldig dat zijn beste gedichten nu in een handzaam boekje gebundeld zijn! [Carl De Strycker] Verberg tekst

Het is Tom Lanoye (Sint Niklaas, º1958), schrijver, theaterman en Bekende Belg niet alleen gelukt om zich door prikkelende humor, maatschappelijk engagement en een breed areaal aan kritische reflexen in de belangstelling van grote delen van het publiek te schrijven maar ook om die positie stevig in handen te houden en nog te verdiepen. Terecht dus dat deze bloemlezing verscheen, die z’n gedichten uit 5 bundels bevat, plus lyrische fragmenten uit toneelteksten en een handvol ongebundeld gebleven verzen. Het boek heeft een klein, maar handzaam formaat, makkelijk om op zak te hebben, en geeft een chronologisch overzicht vanaf 1984. Het toont ook dat de kwaliteitscurve bij Lanoyes poëzie flinke uitschieters naar boven en beneden maakt. Naast schetterteksten die van goedkoop effectbejag aan elkaar hangen, staan er prachtige, hoogst originele en vaardig gemaakte gedichten in, soms bewerkingen, die het nog lang zullen uithouden.