In dit boek is de interactie tussen de voorlezer en zijn publiek van essentieel belang. Het verhaal steunt nl. op een meningsverschil: de verteller is ervan overtuigd dat het hoofdpersonage Hotze een heel voorzichtig kaboutertje is. Wanneer Hotze gaat autorijden, zet hij zijn helmpje op en doet hij zijn gordel om. Op dat moment wordt het kind echter aangezet om het voorlezen te onderbreken met een ferme "toen ging Hotze botsen!" Wat volgt, is een repetitief verhaal waarbij bovenstaande slagzin steeds bewaarheid wordt ? tot ogenschijnlijk ongeloof van de voorlezer natuurlijk. Wanneer uiteindelijk het hele kabouterdorp bij een massale botsing betrokken geraakt, heeft het kaboutertje zijn lesje wel geleerd.

Interactieve voorleesboeken kunnen vaak leuke resultaten opleveren, maar de uitwerking doet in dit geval gekunsteld aan. De zinnen die het kind moet lezen, zijn voor de duidelijkheid in vetjes gedrukt. Interactie bij het voorlezen is echter iets wat in vele gevallen spontaan tot stand komt, en het voelt vreemd aan om die interactie dan volledig door de tekst te laten leiden. Het lijkt ook een heel gedoe om het kind zijn rol aan te leren en het voorlezen tegelijkertijd leuk te houden.

Dan zijn de tekeningen van Noëlle Smit van een betere kwaliteit. Deze illustratrice heeft al verschillende Nederlandse uitgaven van prenten mogen voorzien, waaronder enkele jeugdboeken van Harm de Jonge. In Hotze schittert ze o.m. door haar frisse kleurgebruik en sprekende dierentekeningen. Bovendien geeft zij de kabouterwereld een originele invulling door typische beelden uit de natuur (paddestoelen, grassprietjes) te combineren met huishoudelijke voorwerpen. Zo is er een takelwagen gemaakt van een blikje Campbell's soep, groeien er paddestoelen uit een paar gestipte pumps, en heeft een van de kabouterhuisjes een trechter als dak. De natuur en de mensenwereld worden op zo'n vanzelfsprekende manier vermengd dat je vaak erg goed moet kijken om te zien wat er nu juist allemaal in de tekeningen verwerkt zit.

Een twijfelgeval dus, dit interactieve prentenboek. Als je denkt dat jouw kind wel talent heeft voor toneel, dan kan je op YouTube een filmpje bekijken waarop auteur Tjibbe Veldkamp zelf de werking van zijn boek demonstreert met zijn dochtertje Nani. Schattig is vooral het moment waarop het dochtertje even uit haar rol valt en verklapt: "Mama zegt dat ik moest zeggen..." [Liesbeth Verlinden] Verberg tekst

Kabouters spreken tot de verbeelding van kleuters, maar leuke boeken erover zijn schaars. Hotze is een voorzichtige kabouter (hij draagt een helm en een kaboutergordel in zijn auto), maar hij botst per ongeluk tegen een plant op. Daarna blijft hij maar botsen en onvoorzichtig doen tot werkelijk het hele kabouterdorp erbij betrokken is. Het ogenschijnlijk gewone, maar wel prachtige, prentenboek met superleuke kleurrijke prenten met een kabouterwereld van rommeltjes en oud serviesgoed is zeer origineel. Gewoon voorlezen is al leuk, maar na enig onderzoek vind je op de achterflap het advies dit 'saaie' boek samen met het kind voor te lezen. De verschillende lettertypes van de duidelijke en korte tekst helpen mee en na een beetje oefenen kan het een grappig interactief vraag/antwoord voorleesspelletje worden waar de inmiddels stoere kleuter qua ontwikkeling nou net aan toe is.Voor stoere jongetjes en tuttige meisjes zijn in de illustraties ingrediënten genoeg om te genieten. Op YouTube kun je zien hoe de schrijver dit met een kleuter voordoet. Een knipoog naar Piggelmee maakt dit tot een complete bekroningskandidaat. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

In dit originele prentenboek volg je Hotze, het voorzichtige kaboutertje, dat op een dag in zijn kabouterauto stapt. En dan gaat Hotze botsen. Kijk maar mee hoe hij zijn auto tegen een bloem te pletter rijdt en vervolgens de takelwagen tegen een vogelpoot parkeert. Hotze gaat dan maar lopen, want dat is veiliger. Maar hij loopt ergens tegenaan en met de fiets belandt hij in de sloot. Bovenop een zacht konijn gaat hij lekker liggen. Wat gebeurt er als het konijn door het kabouterdorp begint te rennen? In de tekst zit veel herhaling en er is een spel van vraag en antwoord in verweven. Zo krijg je op een ludieke manier als voorlezer interactie met de kijker/luisteraar. De kleurrijke illustraties tegen een witte achtergrond maken een wezenlijk deel uit van het verhaal. Daarin zie je hoe het voorzichtige kaboutertje telkens weer pech heeft en gaat botsen. Uiteindelijk geraakt zelfs het hele uit thee- en koffiepotten bestaande kabouterdorp erbij betrokken. Bijzonder geestig en onderhoudend voor zowel voorlezer als luisteraar.
Verberg tekst