Juliette Ferrars is niet zoals anderen: ze kan mensen doden met één enkele aanraking. Niemand weet waarom en daardoor vrezen mensen haar. Al 260 dagen is ze opgesloten in een instelling, terwijl de wereld rondom haar op de rand van de afgrond staat en Het Herstel de macht probeert te grijpen. Er komt een sprankje hoop in de vorm van Adam Kent, die ze kende als kind en die bij haar in de cel opgesloten wordt. Al snel begint ze gevoelens voor hem te krijgen en het lijkt wederzijds, maar Adam blijkt een gevaarlijk dubbel spel te spelen. Hij werkt immers voor Warner, de leider van Het Herstel, die Juliettes krachten wil gebruiken om zijn tegenstanders uit te schakelen. Samen met en door Adam vindt Juliette echter de kracht om terug te vechten en voor de eerste keer ziet haar toekomst er niet zo grauw uit, ook al schuilt het gevaar om elke hoek.
Hoewel het concept interessant is, laat de uitwerking met momenten te wensen over. Tahereh Mafi hanteert een iets of wat experimentele schrijfstijl in het ik-vertelperspectief. Ze gebruikt doorgekruiste zinnen en woorden, waardoor het lijkt alsof Juliette haar eigen gedachten censureert, alsof ze zich niet toelaat om over bepaalde zaken na te denken. Hoewel dit een originele toevoeging is, wordt het zoveel gebruikt dat het na verloop van tijd storend begint te werken. Hetzelfde geldt voor de vele — meestal zinloze — herhalingen van bepaalde woorden, en de metaforen die meer niet dan wel steek houden.
Naast de schrijfstijl zijn er ook enkele problemen met het plot. Sommige zaken worden niet voldoende uitgelegd, komen uit het niets of worden overduidelijk gebruikt om het verhaal op weg te helpen zonder dat er veel logica achter zit. Dit kan het gevolg zijn van het feit dat dit het eerste boek in een reeks is, maar bij sommige elementen lijkt het eerder alsof ze zo geschreven zijn uit gemakzucht.
Het middelpunt van het verhaal is zonder twijfel de groeiende romance tussen Juliette en Adam, waardoor het end of the world-gedeelte van het boek al snel op de achtergrond verdwijnt. Het liefdesverhaal heeft een hoog 'Twilight'-gehalte, in die zin dat het vrij clichématig en met momenten melig is. Daartegenover staat dat het wel een luchtige noot brengt in een blijkbaar gedoemde wereld. [Kelly Matthyssens] Verberg tekst

De 17-jarige Julliete (ik-figuur) verblijft in een zwaar bewaakte psychiatrische inrichting. Ze krijgt een celgenoot, Adam. Hij blijkt in dienst te zijn van het dictatoriale regime Het Herstel, die de speciale 'gave' van Julliete willen gebruiken om de totale macht over de wereld te veroveren. Adam blijkt echter undercover en samen met hem en de rebellenorganisatie Omega Point durft Julliete ervoor te kiezen om de strijd aan te gaan tegen Het Herstel. Eerste deel van een trilogie, waarin je Julliete leert kennen als iemand die zichzelf als een monster ziet, omdat alles wat ze aanraakt dood gaat. Prachtig, maar helaas niet altijd even toegankelijk beeldend taalgebruik ('ik voel de kou die mijn hand in een vertrouwde omhelzing vastgrijpt'). Daarnaast wordt alles verteld wat Julliete denkt en is datgene wat ze niet wil denken vervolgens doorgestreept. Als je aan de schrijfstijl bent gewend, laat het verhaal je niet meer los. Gedrukt in een vrij kleine letter, maar met veel wit tussen de regels. Een dikke pil, die in Amerika een hype is. Spannend en bijzonder boek, dat naast het fantasy-element gaat over actuele thema's als vervuiling en oorlogen. Te zien als een moderne versie van George Orwells '1984'. Vanaf ca. 15 jaar. Verberg tekst

Juliette is zeventien en heeft al 260 dagen niemand aangeraakt. Ze zit opgesloten in een psychiatrische kliniek en heeft al die tijd met geen mens contact gehad. Daar is ze zelf tevreden over, want Juliette blijkt iemand te kunnen doden door een aanraking. Dit is ook de reden van haar opsluiting.
Op een dag krijgt ze een celgenoot, Adam. Ondanks het wederzijdse wantrouwen, klikt het tussen die twee. Beiden delen de eerste dagen enkel wat woorden, ze laten zich niet kennen voor de ander. Juliette wil haar grote geheim immers geheim houden. Ze zit met een enorm schuldgevoel. Maar ook Adam koestert een aantal goed bewaarde geheimen. Door middel van flash-backs komen we meer te weten over het verleden van beide jongeren en de ware toedracht van Juliettes opsluiting. Juliettes heden speelt zich af in een wereld die op instorten staat. Het klimaat slaat op hol, de toekomst ziet er inktzwart uit voor de hele samenleving. Het Herstel, de organisatie die Juliette opgesloten houdt, wil Juliettes gave gebruiken om aan de macht te geraken. Samen met Adam slaagt Juliette er in om te ontsnappen. Op zoek naar een betere toekomst.
Dit is een boek dat je niet onbewogen laat. Tahere Mafi heeft een originele, experimentele schrijfstijl die ik nog niet eerder ben tegengekomen. De af en toe doorstreepte zinnen geven de gedachten van Juliette weer, de gedachten die ze niet mag hebben, de gecensureerde versie. Gevoelens zoals graag gezien willen worden, eenzaamheid, vriendschap, macht, pijn willen doen, machteloosheid, … Juliette doorloopt ze allemaal. Het verhaal komt misschien wat traag op gang. Naar het einde toe is er meer actie. Maar misschien houden de jeugdige lezers die naar dit boek grijpen net als ik wel van die verdiepende zoektocht naar iemands gedachten en waarheden.
Eens je de schrijfstijl gewoon bent, leg je het boek niet meer neer. Verder gebruikt deze schrijfster eerder een vreemde, maar vlotte zinsbouw. Wel voor geoefende lezers die van een uitdaging en futuristische verhalen houden.
Spijtig genoeg las ik een leesexemplaar die de uiteindelijke cover nog niet bevat. Die cover is een streling voor het oog. Er komen nog twee delen uit ('Breek me' en 'Verwoest me') met even sprekende covers. 'Verwoest me' is een deel geschreven tussen 'Vrees me' en 'Breek me', als een soort tussendeel. Het verhaal tussen de regels. Er wordt dus ook naar de delen verwezen als zijnde: deel 1 / deel 1,5 /deel 2. Ik ben benieuwd!
Verberg tekst