Fien en haar opa Bert houden veel van elkaar en zijn graag in elkaars gezelschap. Logeren bij haar opa vindt Fien geweldig: dat is altijd gezellig en met pannenkoeken bakken, wandelen met opa’s hond Tobias en verhaaltjes vertellen amuseren ze zich prima.
Tijdens een van de logeerpartijtjes krijgt Fien echter de schrik van haar leven: opa zakt door zijn benen en valt op de grond. Fien handelt vlug en verstandig: ze belt haar moeder, die een ambulance regelt. Het blijkt om een beroerte te gaan. Op vrij heldere wijze wordt uitgelegd wat dat betekent: ‘“Dat is een soort ongeval in je hoofd,” legt de dokter uit [...] “Zoals wanneer een auto dwars over de weg staat en niemand meer door kan.”’ Mama licht dat verder toe: ‘En daarom kan opa Bert sommige dingen niet meer zo goed [...] Hij heeft niet meer zoveel kracht in zijn rechterbeen en rechterarm. Lopen en dingen met twee handen vastpakken is nu wat moeilijker. Ook praten, eten en drinken gaat niet meer zo vlot, want opa’s mond staat nu een beetje scheef.’
Na een hele zomer in het ziekenhuis, begint opa Bert met revalideren. Hij trekt in bij Fien en haar moeder. Realistisch en herkenbaar wordt Fiens angst en bezorgdheid beschreven: ze is bang dat er weer iets ergs gebeurt met opa en moet wennen nu haar opa minder levendig en uitbundig is, maar stil in bed ligt en langzaam spreekt. Toch hebben ze nog veel plezier samen: ze lezen elkaar voor, want Fien moet van de logopediste oefenen met haar uitspraak, maar opa nu ook! En als opa gymoefeningen doet om zijn spieren weer sterk te maken, pakt Fien er een matje bij.
De band tussen opa en kleindochter wordt mooi beschreven. Als een rode draad loopt door het verhaal het moment dat opa in elkaar zakte: dat was vlak voordat hij aftershave op zijn gezicht wilde doen. Fien vond dat het leukste moment van bij opa logeren. Aan het einde van het verhaal wordt duidelijk dat dit ritueel blijft bestaan en dat het moment niet meer beladen is.
De tekeningen van Jenny Bakker, die vooral donkergroene, blauwe en roodbruine tinten gebruikt, passen bij het verhaal, maar doen erg ouderwets aan. Alle tekeningen zijn vrij donker. Dat past bij de thematiek, maar maakt het verhaal er niet luchtiger op. En wat luchtigheid in de prenten had best gemogen. [Linda Ackermans] Verberg tekst

Fien gaat logeren bij opa Bert, dat is altijd gezellig. Ze maken samen pannenkoeken en wandelen met teckel Tobias. De volgende ochtend bakt opa eieren en Fien kijkt hoe opa zich scheert. Dan gaat het mis: opa zakt door zijn benen en valt. Fien is erg geschrokken, gelukkig is mama er snel. Opa blijft in het ziekenhuis en de dokter vertelt dat hij ‘een ongeval in zijn hoofd heeft gehad’ (beroerte). Na de zomer mag opa naar huis maar ‘de file in zijn hoofd is nog niet opgelost’: opa moet oefenen met praten en bewegen. Fien helpt opa waar ze kan. Grote vierkante prentvertelling over ziekte bij grootouders. Het thema is met zorg en nuance verwoord en verbeeld. Toch zou het onderwerp kinderen kunnen laten schrikken door de associatie met de eigen grootouders en de grote, indringende prenten. De warme illustraties zijn geschilderd en hebben soms een Alice in Wonderland-sfeer door close-ups en gekozen perspectieven. De tekst is uitgebreid, past bij de doelgroep en staat in of naast de prenten. Verzorgd prentenboek waarin een minder leuk thema voor kinderen bespreekbaar wordt gemaakt. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst