De violiste Min Kym was een wonderkind. Wat haar al vervreemde van haar leeftijdgenootjes. Met een Koreaanse achtergrond (gehoorzaamheid en traditie) en opgroeiend in Engeland (plicht tot zelfontplooiing), werd het gevoel nergens bij te horen alleen maar groter. Maar met haar viool had ze een perfecte relatie. Via een hoge lening kon ze aan een Stradivarius komen waarmee ze een symbiotische relatie ontwikkelde. En die viool werd gestolen. Min Kym raakte in depressie. Toen de viool na drie jaar werd teruggevonden kon ze het instrument wegens complicerende factoren niet terugkopen. Nu speelt de violiste op een Amati (ook geen misselijke viool). Dit is in het kort de inhoud. Maar je moet het lezen. Min Kym kan naast uitstekend viool spelen ook ontzettend goed schrijven. In zachte, heldere zinnen, vol oorspronkelijke beeldspraak en stijlvol verwoorde emoties. Niet alleen kun je je als eenvoudig burger verplaatsen in een wonderkind, je begrijpt ook hoe die intieme relatie met een instrument werkt. Een prachtboek dat zelfs mensen zonder grote affiniteit voor klassieke muziek enorm zal boeien. Met een fotokatern zwart-witfoto's. Verberg tekst