Luckas Vander Taelen is afkomstig uit Aalst. Hij studeerde geschiedenis in Brussel en die stad beviel hem zo dat hij besloot zich daar te vestigen. Hij huwde een Franstalige en verhuisde van de Brusselse beurswijk naar een gezinswoning in Elsene en vervolgens naar een in Vorst. Een Brusselse Vlaming dus? Nee, een BBV, een Bekende Brusselse Vlaming. Vander Taelen werd eerst bekend als frontman van de popformatie Lavvi Ebbel en in de jaren negentig begon hij televisiereportages te maken. Hij bouwde een sterke reputatie op met producties voor het RTBF-magazine Striptease. In dezelfde periode ging hij militeren voor Agalev/Ecolo in Elsene. Hij kreeg een plaats onderaan op de kieslijst en… werd prompt gekatapulteerd naar de eerste rij. In het Lambermont-akkoord is immers een bepaling opgenomen waardoor elke Brusselse gemeente die een Vlaming tot Schepen benoemt, beloond wordt met één miljoen euro. Vander Taelen werd dus Schepen van Vlaamse Aangelegenheden in Elsene en nadien in Vorst. In 2009 slaagt hij erin een zetel te winnen voor Groen! in het Vlaams Parlement. Ondertussen blijft hij reportages maken. Vorig jaar nog zond de VRT een reeks uit die hij gemaakt had, over Vlaamse inwijkelingen in Wallonië. 
Vander Taelen is iemand die even goed thuis is in Franstalige als in Nederlandstalige media. Hij kent de Brusselse en de Vlaamse politiek van nabij. Hij kent ook de waanideeën en de achterdocht die de Brusselse en Vlaamse beleidsmakers koesteren over elkaar. Nu zijn er wel meer Brusselse politici met dezelfde troeven, maar Vander Taelens sterkte is dat hij kennis en inzicht combineert met een scherpe pen. Al enkele jaren schrijft hij opiniestukken voor De Standaard, De Morgen en Le Soir. Daarbij profileert hij zich als iemand die boven het strijdgewoel van de politiek staat en kritisch naar beneden kijkt. De Franstalige Brusselaars verwijt hij dat ze de grootstad laten verkommeren door de versnippering van de macht over negentien baronieën. De Vlamingen verwijt hij dat ze vervreemd zijn van de hoofdstad en niet volop willen investeren in het Brussels onderwijs terwijl dit een unieke kans is om meertaligheid ingang te doen vinden. Ook zijn schepenambt van één miljoen hekelt hij. Zijn columns blinken uit in gevatheid en eloquentie, maar zouden in de vergetelheid zijn geraakt als hij geen steen had gegooid in een andere kikkerpoel.
Op een dag zat de ergernis over de dagelijkse perikelen in de migrantenwijk in Vorst hem zo hoog dat Vander Taelen een column schreef over onveiligheid, over seksistische uitlatingen en ander ongepast gedrag tegenover vrouwen, en over een werk van een Algerijnse kunstenaar dat weg was gehaald om de Maghrebijnse buurtbewoners niet te schofferen. Net als Benno Barnard en anderen voor hem, werd Vander Taelen prompt in de ban geslagen en onder vuur genomen, zelfs vanuit de eigen partij. Er volgde een polemiek die weken aanhield. De verschillende opiniestukken vormen een debat voor gevorderden. Vander Taelen woont in een migrantenwijk, accepteert uitdrukkelijk de multiculturele samenleving en onderschrijft de klassieke recepten van de linkerzijde, dat onderwijs en werk de hefbomen zijn waarmee de migrantengemeenschap zich kan verheffen. Dat hij desondanks toch zulke heftige reacties uitlokt, komt wellicht doordat de aanval komt vanuit het eigen kamp.
De columns over het leven op het kruispunt van twee gemeenschappen en in een multiculturele grootstad zijn verwerkt in Berichten uit Brussel. Vander Taelen bewijst nogmaals dat hij een vlotte pen heeft en een scherpe observator is. Vooral de hoofdstukken over Brussel zijn ongemeen boeiend. Over de stukken die gewijd worden aan de polemiek rond de samenlevingsproblematiek hangt een zweem van bitterheid. Niettemin steekt Berichten uit Brussel met kop en schouders uit boven andere traktaten van politici. Ce qui se conçoit bien, se dit clairement, zeggen onze Franstalige landgenoten, en dat is hier zeker het geval. Berichten uit Brussel biedt een verhelderende kijk op de eeuwige twistappel Brussel zonder te vluchten in jargon of historische bespiegelingen. Het leest vlot weg, maar blijft lang hangen.   [Johan Vangenechten] Verberg tekst

De auteur is een bekende Brusselse Vlaming. Vanaf de jaren ‘90 maakte hij intrigerende documentaires voor televisie. Hij werd politiek actief voor Agalev/Ecolo. Sinds 2009 is hij Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen! De auteur kent de Brusselse en Vlaamse politiek van nabij. Hij combineert zijn kennis en inzicht met een scherpe pen. Op een dag zat de ergernis over de dagelijkse perikelen in de migrantenwijk in Vorst hem zo hoog dat hij een column schreef over onveiligheid, seksistische uitlatingen en ander ongepast gedrag. Prompt werd hij onder vuur genomen, zelfs vanuit zijn eigen partij. Dit boek, met columns over het leven op het kruispunt van twee gemeenschappen en in een multiculturele grootstad, bewijst nogmaals dat hij een scherp observator is. Vooral de hoofdstukken over Brussel zijn erg boeiend. Over de polemiek rond de samenlevingsproblematiek hangt een zweem van bitterheid. Het boek biedt een verhelderende kijk op de eeuwige twistappel Brussel zonder te vluchten in jargon of historische bespiegelingen. Het leest vlot weg, maar blijft lang hangen. Verberg tekst