De miniheksen veranderen elke dag iets in het bos waar ze wonen. Maar doordat ze de hele week het een in het ander veranderen, is op zondag alles precies zoals voorheen. Op een dag zijn ze uitveranderd. Ze vervelen zich.
De miniheksen van Westera en Riphagen lijden aan een kwaaltje waar mensen ook al eens last van hebben: ze houden van verandering, maar als ze zich eenmaal de relativiteit van hun acties realiseren, maakt een diepe lethargie zich van hen meester. Ze gaan raad vragen aan de duimdwergen die even verderop in het bos wonen, die nooit iets veranderen en zich toch niet vervelen. Blijkt dat hun middel tegen de verveling verzamelen is. En wat ze dan wel verzamelen? Precies, miniheksen. Maar ze mogen nog zo snel proberen alle heksen te pakken te krijgen, de heksen zijn snelle leerlingen en gaan op hun beurt duimdwergen verzamelen. Na een dolle jacht zit zowat iedereen in een kast opgesloten. Dan komt de rimpelreus voorbij, die ook iets spaart: dingen die gespaard worden. Snel openen de laatste vrije heks en de laatste vrije duimdwerg de kasten en beweren luidkeels dat ze helemaal niets sparen, dat ze gewoon verstoppertje speelden. De reus, die even dom als lelijk is, trapt erin en de heksjes en dwergen gaan samen verstoppertje spelen.
Dat zegt de tekst tenminste, want op de bijhorende tekening is er van verstoppen helemaal geen sprake. En dat komt wel meer voor in dit prentenboek: de tekeningen van Riphagen zijn steeds geslaagd, maar sluiten vaak helemaal niet aan bij de tekst. Zo zijn de kabouters, wanneer de heksen hen voor het eerst ontmoeten, zich op de tekening inderdaad niet aan het vervelen, maar dat lijkt vooral te komen door de tennismatch tussen twee dwergen waar iedereen naar kijkt. Het zijn vooral de woordgrapjes van Bette Westera die dit boek over veranderen, verzamelen en vervelen de moeite waard maken. Zinnen als ‘op een open plek in het bos staan drie dikke duimdwergen zich niet te vervelen’, of de geweldige conversatie tussen het laatste vrije heksje en duimdwergje en de reus die dingen spaart die gespaard worden: ‘"Spaar me!" "Ja, spaar haar, niet mij!" "Waarom zou ik jullie sparen?" buldert de rimpelreus. "Voor de verandering," fluistert de miniheks. "Tegen de verveling," piept de duimdwerg.’
Terloops wordt ook de perversie belicht van de obsessie waar verzameldrift altijd gevaarlijk dicht tegen aanleunt, wanneer de heksen een duimdwerg bereid vinden om een van zijn soortgenoten te ruilen tegen een duidelijk minder populair miniheksje. We kunnen ons bovendien afvragen hoe hoopgevend het einde van peis en vree en samen spelen is. Hoe lang zal het duren eer ook het verstoppertje spelen de minimensjes de keel gaat uithangen en ze opnieuw ten prooi vallen aan de verveling en de obsessie eraan te ontsnappen?
Door het boek heen zit een uil in een holle boom te slapen. Hij doet soms een oog open om verbaasd te kijken naar al dat gedoe rondom hem heen, maar laat er zich verder niet mee in. Misschien moeten we ons afvragen hoe hij erin slaagt zich niet te vervelen, zonder iets te veranderen, te sparen, of verstoppertje te spelen?
[Lisbeth Vandoorne] Verberg tekst

Miniheksen wonen in het bos, hebben lange neuzen met pukkels, grote tanden en piekhaar. Ze zijn klein, snel, zeldzaam en houden van verandering. Elke dag toveren ze iets om in het bos, maar toch verandert er niks. Dus houden ze op met toveren en gaan zich vervelen. Verderop wonen de duimdwergen. Die vervelen zich nooit. ‘Wij sparen iets’, zeggen de duimdwergen geheimzinnig, ‘iets kleins, iets zeldzaams...’ Samen redden de miniheksen en de duimdwergen zich uit een benarde situatie met de rimpelreus. Uniek prentenboek vol knotsgekke wendingen. Op de vrolijk gekleurde, expressieve prenten, gemaakt met kleurpotlood en aquarelverf, is veel te ontdekken. De tekst staat in een groot lettertype in de prenten, uitroepen van de hoofdrolspelers staan in schrijfletters bij de figuren. De wendingen in het verhaal en het niet uitdrukkelijk uitleggen van de afloop zal oudere kleuters aanspreken. Mooie uitgave, gedeeltelijk voorzien van glimfolie op het omslag. Een bijzonder maf prentenboek om samen te lezen, in te kijken en over te praten. Illustrator Loes Riphagen maakte diverse prentenboeken over originele fantasiewezens; voor haar illustraties in 'Huisbeestenboek'* ontving zij in 2010 een Vlag en Wimpel. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

De Miniheksen uit het bos toveren elke dag, maar toch verandert er uiteindelijk helemaal niets. Ze hebben geen zin meer om te toveren, vervelen zich en hangen lui in de bomen. Hoe komt het toch dat de Duimdwergen, die ook in het bos wonen, zich helemaal niet vervelen? Ze hebben een geheim ... ze verzamelen Miniheksen! Maar dan komt de Rimpelreus! En het is gedaan met de pret. Of net niet?
Een leuk en spannend prentenboek met kleurrijke tekeningen: vooral de heksen zien er heel grappig uit met hun weelderige haardos, lange neus en grote tanden. De dwergen hebben een heel lange neus, het is net een grote duim. Het verhaal is vlot verteld, maar één en ander kan wellicht wat verwarrend overkomen voor de kleuters. Zo wordt er gespeeld met de twee betekenissen van 'sparen'. De betekenis 'verzamelen' kennen kleuters allicht wel, maar moeilijker wordt het als een gevangen miniheks en duimdwerg de reus smeken: 'Spaar me!' 'Ja, spaar haar, niet mij!'