In 1962 publiceerde grafisch ontwerper Saul Bass zijn enige kinderboek, dat in de oorspronkelijke versie al gauw een collector’s item werd. Hij werkte daarvoor samen met bibliothecaresse Leonore Klein, die de tekst schreef voor Henri’s walk to Paris. Zo’n vijftig jaar na het eerste verschijnen, is het boek in het Engels opnieuw uitgegeven, en nu is er ook een Nederlandse vertaling van Edward van de Vendel.
De warme, volle kleuren stralen de lezer vanaf het matte papier tegemoet in Henri gaat naar Parijs. Bass’ achtergrond als grafisch ontwerper is onmiskenbaar te zien in het veelvuldig gebruik van herhaling. Op de prenten zijn tientallen bussen, kerken en bomen te zien, die het volle, drukke Parijs mooi afzetten tegen het eenvoudige Reboul waar Henri woont. Henri wil zo graag naar Parijs, dat hij op een dag besluit er zelf maar heen te gaan. Klein en Bass creëren met dat gegeven een mooi verhaal over verlangen, op reis gaan en thuiskomen. Uit de gebeurtenissen met een potlood en een vogeltje moet de lezer zelf afleiden wat er gebeurt wanneer Henri eenmaal op weg is. Dat is het leuke aan de tweede helft van het boek: de humor schuilt in het feit dat de lezer veel meer weet dan het hoofdpersonage. Leonore Klein verraadt de clou ook niet, door Henri te laten eindigen met: ‘Ik voel me net zo thuis in Parijs als in Reboul’.
Saul Bass brengt vormen terug tot hun essentie, waarbij grote delen van de pagina’s vaak leeg zijn gelaten. Hij kiest voor aparte afsnijdingen en bijzondere composities. Dat valt nog het meest op wanneer de lezer gaat letten op de personages: ze krijgen nooit een gezicht. Twee benen, een stukje rug en een hand met een boterham waaruit is gehapt — dat is meer dan genoeg om te impliceren dat er een jongetje achter de boom zit. Vaak is het zelfs nog minder dan dat, en wordt het beeld bijvoorbeeld gedomineerd door de sterk geabstraheerde, witte vormen van twee benen en voeten. Ook de personages in de bus zijn uniek, omdat woord en beeld hier prachtig samenwerken: Bass tekent bijvoorbeeld een hoedje, een strikje en een paar schoenen, en de rest van het personage bestaat uit de woorden van Leonore Klein, die grofweg de contouren van het lichaam volgen.
Sommige boeken zijn tijdloos, en Henri gaat naar Parijs is er zo een. Fans van Bass’ grafische werk zullen het ongetwijfeld op hun salontafel willen hebben, en jonge lezers zullen genieten van de kennisvoorsprong die Leonore Klein halverwege het boek slim toepast. Na meer dan vijftig jaar heeft het boek met zijn humor, warmte en eenvoud beslist niets aan kracht ingeboet.
[Marloes Schrijvers] Verberg tekst

Henri woont met zijn vader en moeder in een klein dorpje in Noord-Frankrijk in een ‘fijn huis met bloemen voor de ramen en stevige soep op het fornuis’. Hij leest een boek over Parijs, vertelt zijn vrienden erover en droomt ervan om daar heen te gaan. Op een dag gaat hij op pad. Als hij te moe is, doet hij een dutje; zijn potlood heeft hij in de richting van Parijs gelegd. Als hij zijn reis voortzet, bemerkt Henri al snel dat hij op de terugreis is. Wat is er met het potlood gebeurd toen hij sliep? Een bijzonder kunstzinnig prentenboek van de beroemde graficus Saul Bass (1920-1996), bekend om zijn filmposters en logo-ontwerpen (hij heeft slechts een prentenboek gemaakt). Het poëtisch vertelde verhaal is eenvoudig, maar erg mooi verteld. Heel invoelbaar wordt de sfeer van het dorpje, in relatie tot de grote stad, weergegeven. Binnen de contourloze illustraties wordt alles tot zijn essentie teruggebracht, in een grafische stijl die aan logo's doet denken, met een briljant kleurgebruik (veel oranje, groen en blauw). De teksten, van kort tot wat langer, zijn in kapitalen grafisch in de illustraties verwerkt. Geen prentenboek voor een heel groot publiek, maar een heel mooie uitgave die daardoor juist alle aandacht verdient. Om vooral samen te bekijken, vanaf ca. 6 jaar. Verberg tekst