Siebe Schaap wil ook een mensje is een heel bijzonder voorbeeld van humor door omkering. Het verhaal is absurd, maar tegelijk erg herkenbaar, vanaf de openingsdialoog '"Natuurlijk krijg je geen mensje," zegt papa Schaap onder het middageten. "Dat hebben we nu al duizend keer gezegd. Punt uit, klaar." "Iedereen in m'n klas heeft er een!" zegt Siebe Schaap boos. "Iedereen! Ik mag ook nooit iets!"' Siebe belooft zelfs dat hij het kooitje altijd zal schoonmaken, maar het helpt niet. Zijn mama is niet te vermurwen: '"Dat vinden mensjes toch helemaal niet fijn, lieverd," zegt mama. "Altijd maar in zo'n kooitje"'. Als het op school 'knuffelmensjesdag' is, wordt Siebe pas echt treurig. Hij kan enkel zijn oude lappenpop meenemen, terwijl de andere kinderen een echt zwart mensje, een Chineesje of zelfs een eskimo hebben.
Dan krijgt Siebe voor zijn verjaardag toch een mensje en vanaf die dag heeft hij het heel druk. Hij moet zijn mensje te eten geven, de kooi schoonmaken en het kleintje geregeld uitlaten. Trots laat Siebe zijn mensje zien aan zijn vriendjes, maar als mama dat hoort, wordt ze boos. Siebe mag Hummel, zoals zijn knuffelmensje heet, niet bij een mensenvrouwtje laten: 'daar komen jonkies van'. Dan gaat er bij het uitlaten iets mis. Hummel rent ervandoor. Siebe is ontroostbaar. Natuurlijk helpen zijn papa en mama zoeken en al gauw zoeken alle dieren mee. Het is mevrouw Uil die Hummel ten slotte vindt in een greppel, helemaal vies en nat. Siebe belooft om in het vervolg nog beter voor zijn knuffelmensje te zorgen. Op de slotillustratie zie je hem slapen, met Hummel dicht tegen zich aan. De kooi staat er leeg bij, maar Hummel is wel vastgebonden aan een boom. In zijn armen houdt hij een knuffel. Het is een sprekend beeld dat bij jong en oud tal van associaties kan oproepen.
Zowel door de stijl als door het kleurgebruik zijn de illustraties van Philip Waechter verwant aan die van Jutta Bauer. De figuren zijn licht karikaturaal vertekend in een naïeve stijl. De kleuren zijn zacht, waarbij groen, bruin en blauw domineren, de figuurtjes lijken op kinderspeelgoed. Opmerkelijk zijn ook de zwarte streepjes voor het gras of om dieren en voorwerpen volume te geven, die Waechter ontleende aan Sendak. Altijd is er rond de prenten een smal, wit kader. Doordat het decor heel beperkt blijft, gaat alle aandacht naar de dieren met hun mensjes. Naar sommige taferelen kun je blijven kijken, zoals naar de prent over knuffelmensjesdag. De kleine mensjes in hun kooien of aan de leiband zijn grappig, ontroerend en beangstigend tegelijk.
Siebe Schaap wil ook een mensje is een fascinerend prentenboek dat aan het denken kan zetten over wezenlijke thema's als vrijheid en verantwoordelijkheid. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Een voor vele ouders herkenbare situatie: zoon of dochter vraagt om een huisdier en bij weigering worden alle registers opengetrokken. Iedereen op school heeft er een, ik mag ook nooit iets, ik zal het kooitje altijd zelf schoonmaken, ik zal er elke dag mee spelen en het mag ook een heel klein beestje zijn. Siebe Schaap doet precies hetzelfde bij zijn ouders, alleen wil hij geen huisdier, maar een huismensje. Na lang zeuren krijgt hij er een voor zijn verjaardag en daar blijkt toch meer bij te komen kijken dan Siebe in eerste instantie dacht. De omkering in dit prentenboek in oblong formaat - mens wordt huisdier en huisdier wordt baas - levert vreemde situaties op, die op humoristische wijze zijn verbeeld in de stripachtige tekeningen. Zo krijgt het mensje van schaap Siebe zijn eten op een dienblad in zijn kooitje en wordt het mensje door Siebe uitgelaten aan een lijn en mag hij achter stokken aan rennen. De boodschap van het verhaal laat de auteur in het midden. Het is aan de interpretatie van de lezer. Vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

De meest dieren in de klas van Siebe Schaap hebben een huismens. Siebe zeurt net zolang bij zijn ouders tot hij er ook eentje krijgt. Zorgzaam geeft Siebe zijn huismens eten, verschoont zijn kooi, en laat hem uit aan een leiband. Wanneer Siebe denkt dat zijn huismens nu wel tam genoeg is, laat hij hem los lopen. Maar dat loopt verkeerd af.
Het gegeven van de omgekeerde rollen is heel leuk en levert bijzonder grappige tekst én illustraties op: Je hebt hem toch zeker niet bij Birgits Chineesje gelaten? Dat is een vrouwtje! Daar komen jonkies van! (p. 12). De tekeningen dragen het verhaal, met oog voor detail en in een zeer gevarieerde bladschikking. De vlot geschreven tekst leent zich prima tot voorlezen.