In De bruidskist en andere verhalen presenteert Kate Mosse vijftien kortverhalen en een toneelstuk. Een echte rode draad loopt niet door de verschillende teksten, maar vaak spelen landschap, architectuur, het verleden en het bovennatuurlijke een belangrijke rol. Elk relaas heeft een andere hoofdpersonage en is op verschillende locaties gesitueerd, in Engeland en Frankrijk, en een enkele keer ook aan de overkant van de Atlantische oceaan, in New York. Het tijdspunt van de kortverhalen varieert van het begin van de menselijke beschaving tot het heden, maar het grootste deel valt in de tijdspanne van de twintigste eeuw. Mosse begeleidt alle teksten met een korte noot over hun origine, en wat ze beteken(d)en voor haar als schrijfster. Ze schreef de meeste verhalen in de beginjaren van haar carrière.
Spookverhalen maken het grootste deel uit van de selectie, parabels waarin het hoofdpersonage in contact komt met de dood en transcedent verdriet uit het verleden. Echt huiveringwekkend of aan-het-boek-kluisterend zijn de vertellingen echter niet. ‘Het schip der doden’ komt nog het dichtst bij een traditioneel kippenvelverhaal à la Lovecraft of King. Vaak heeft de bovennatuurlijke ervaring van de protagonist een positief gevolg, waarbij verknoopte gevoelens van geest of protagonist een uitweg vinden: de geest komt tot rust en krijgt verlossing, het oude onrecht wordt vergeld, de protagonist vindt het eigen geluk (terug)…
Melancholie heeft de bovenhand in De bruidskist en andere verhalen, niet de angst of de gruwel. De bundel kan gezien worden als een serie streekverhalen waarin het paranormale en de dood aan bod komen. Mosse hanteert een vlot begrijpbare schrijfstijl, soms poëtisch maar meestal helder, precies en sfeervol in haar beschrijvingen van emoties en decors. De doeltreffendheid waarmee ze stemming en achtergrond beschrijft, is de grootste kwaliteit van deze bundel. Ze laat zich inspireren door folklore en geschiedenis, en de verhalen die daar het nadrukkelijkst naar teruggrijpen, zijn ook de meest intrigerende en aangrijpende (‘De bruidskist’, ‘Het schip der doden’, ‘De Princess Alice’).
Er zitten een paar uitschieters tussen de kortverhalen, maar over het geheel gezien past vooral het label ‘onderhoudend’ bij de vertellingen. Mosse weet ondanks de beperkte lengte van de teksten goed spanning te creëren en slaagt er meestal in het bovennatuurlijke element naadloos in de tekst te verweven, zonder dat het al te doorzichtig of nep aanvoelt. Soms valt dit echter wat in het water, zoals in ‘De heilige Theresia’, waarin het hoofdpersonage in een klap bevrijdt wordt van haar onderdanige houding middels een interventie van de genoemde heilige.
Mosse plaatst het bovennatuurlijke in liefdevol beschreven decors in de selectie kortverhalen van De bruidskist en andere verhalen. De bundel is vlot geschreven en bevat enkele uitschieters, naast evenveel missers, maar heeft genoeg in huis om de lezer verschillende uren te boeien. [Nina Van Hoof] Verberg tekst

Voor de zestien mysterieuze verhalen uit deze bundel liet de Britse auteur, vooral bekend door haar Languedoc-Carcassonne-trilogie ‘Het verloren labyrint’, ‘De vergeten tombe’ en ‘De citadel’, zich inspireren door de traditionele folklore in Engeland en Frankrijk. In het titelverhaal krijgt een partijtje verstoppertje spelen op een huwelijksfeest op het Engelse platteland een wel heel macaber einde als de bruid een veel te goede verstopplek uitkiest. Mosse hertelt traditionele verhalen, met veel aandacht voor de Britse en Franse landschappen en de spookachtige atmosfeer die in oude gebouwen rondwaart. Literair zijn de verhalen minder sterk dan de trilogie, ook de psychologische uitwerking gaat minder diep, maar de sfeer is raak getekend en de vertelstijl is vlot en toegankelijk. Kleine druk.