De poppen van Spelhorst is een magisch en origineel sprookje dat zich afspeelt in het fictieve Norendië. Het verhaal draait om vijf handpoppen – een uil, een jongen, een meisje, een koning en een wolf – die wachten in een koffer op het begin van hun avontuur. Ze worden gekocht door kapitein Spelhorst in een speelgoedwinkel, waar de winkelier hen alleen samen wil verkopen omdat ze in een verhaal zitten. De poppen komen terecht in een landhuis waar ze uit elkaar worden gehaald, maar uiteindelijk opnieuw samenkomen in een poppenkastspel dat door twee kinderen wordt opgevoerd. Het verhaal is rijk aan filosofische dialogen en prachtig geschreven zinnen.

De schrijfstijl van Kate DiCamillo is vlot en toegankelijk, met een vleugje humor en ironie. Ze weet de personages overtuigend tot leven te brengen, waardoor de lezer zich gemakkelijk in hen kan verplaatsen. Dit boek is ideaal voor jonge lezers die houden van fantasie en avontuur, maar ook voor volwassenen die genieten van diepgaande verhalen en mooie illustraties.

Het boek benadrukt de waarde van oprechte liefde en vriendschap, evenals de zoektocht naar vrijheid en zelfontdekking. De vormgeving van het boek is bijzonder rijk, met prachtige illustraties van Julie Morstad. De blauwtint van zowel de cover als potloodtekeningen en tekst voegen een extra laagje magie toe aan het verhaal.

Een bezielde pop kwamen we al eens eerder tegen in het oeuvre van Kate DiCamillo (61), een van de beste hedendaagse Amerikaanse kinderboekenschrijvers. Een van mijn lievelingsboeken De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane gaat over een zelfingenomen porseleinen speelgoedkonijn dat herhaaldelijk van eigenaar wisselt, en ondertussen leert wat liefde is.

In dit nieuwe, licht melancholische sprookje gaat het om poppenkastpoppen van een koning, een meisje, een jongen, een wolf en een uil. Ze kunnen niet zelfstandig bewegen, maar hebben wel gedachten en een stem.

Een oude zeekapitein schaft ze aan, omdat de violetkleurige ogen van de meisjespop hem doen denken aan een verloren liefde. Maar hij sterft kort daarna. Via via komen de poppen bij een meisje terecht dat hen een rol geeft in een zelfgeschreven poppenkastspel, dat mooi teruggrijpt op de geschiedenis van de oude zeekapitein.

In de kern gaat het in dit boek daarover: welke rol krijg je in het spel dat het leven is? 'Toen ik werd gemaakt', zegt de jongenspop, 'werd mij gezegd dat er binnen in mij iets wachtte, dat ik een lotsbestemming had.'

Dat ervaren alle poppen, maar niet allemaal op een even gewichtige manier. De wolf voelt vooral dat hij is voorbestemd om zijn tanden ergens in te zetten, en blijft het hele verhaal door komisch opscheppen over zijn vlijmscherpe gebit. De koning wil niets liever dan regeren, en zegt als het verhaal in een impasse dreigt te raken: 'Ik ben een koning, dus ik beveel dat iemand iets laat gebeuren'.

Naast dat verlangen, de belofte van alles wat er in het verschiet ligt, maakt DiCamillo ook duidelijk dat je je leven niet alléén leeft en de gezamenlijkheid niet uit het oog moet verliezen.

'We moeten allemaal onthouden dat we samen in een verhaal zitten', zegt de jongen. Zijn de poppen aanvankelijk vooral op zichzelf gericht en ergeren ze zich soms aan de ander, als ze op zeker moment gescheiden raken, beginnen ze elkaar toch te missen.

Tot slot houdt de schrijfster ons voor dat wij mensen, in tegenstelling tot poppen, voor een deel zélf de loop van ons verhaal kunnen bepalen door keuzes te maken. Het meisje schrijft het poppenkastspel en ontdekt zo de kracht van woorden. De huishoudster die haar helpt met de opvoering neemt vervolgens, geïnspireerd door het spel, een drastisch besluit over haar toekomst.

Al deze wijsheid is gevat in een voortreffelijke stijl met originele metaforen - vogelvleugels klinken 'alsof iemand een spel kaarten schudde' − en voorzien van sfeervolle, donkerblauwe potloodtekeningen. Het is uitkijken naar het vervolg, dat in het Engels al is verschenen.