In een vredige mangrove slurpen de druipsnuitdinosaurussen rustig hun algen. Ze weten zich beschermd want de tyrannosaurussen aan de overkant durven het water niet in. "En ze hoopten erg dat iemand binnenkort de brug uitvond". Het contrast tussen de twee soorten wordt knap uitgebeeld door illustrator David Roberts. De druipsnuiten zijn ranke, gestroomlijnde, groene dino's met op hun rug concentrische cirkels die overeenkomen met motieven op de bomen en in de opgekrulde varens. De tyrannosaurussen zijn bonkige, wanstaltige rode wezens (Roberts had voetbalhooligans in gedachten toen hij ze schetste, en die gelijkenis is er echt). Hun tanden en klauwen resoneren met de doornen die hun rotsen domineren. Op de rotsen liggen de resten van hun maaltijden, botten die soms intrigerende vormen aannemen ? leuke details die voor veel kijkplezier zorgen.
Wanneer een kleine, blauwe dino een ei steelt uit het nest van de druipsnuiten, komt dat bij de tyrannosaurussen terecht. Het 'lelijke eendje' Drup lust geen vlees, wordt geminacht door zijn stiefzusjes en gaat er ten slotte vandoor. Hij komt al vlug bij zijn eigen familie terecht. Daar weet hij de tyrannosaurussen, die dankzij een neergestorte boom de rivier kunnen oversteken, met een slimme truuk te verjagen. "Wie niet sterk is, moet slim zijn", het is opnieuw een vast gegeven uit sprookjes dat Julia Donaldson hier aanwendt. Zoals in vele van haar andere boeken weet ze van zo'n vertrouwde verhaalelementen toch een origineel verhaal te maken, dat in aanstekelijke verzen is gegoten.
De druipsnuitdinosaurussen zijn in het origineel 'duckbill dinosaurs', een familie die echt heeft bestaan (de hadrosauriden). Vertaalster Bette Westera voelde zich blijkbaar verplicht een niet-bestaande soortnaam te vormen. Haar neologisme "druipsnuit" speelt in op de motieven van water en slurpen, en daarmee kan ze andere, onvertaalbare elementen uit het origineel compenseren met eigen woordspelingen. Westera vindt allerlei goede oplossingen om Donaldsons compacte verzen te vertalen, maar het is onmogelijk alle alliteraties, herhalingen en parallellismes, die het origineel zo uitstekend voordraagbaar maken, te vertalen. Als voorbeeld het 'lied' van de tyrannosaurussen:

Now across the rushy river, on a hill the other side,
Lived a mean Tyrannosaurus with his grim and grisly bride.
And they shouted, "Up with hunting!" and they shouted, "Up with war!"
And they shouted, "Up with bellyfuls of duckbill dinosaur!"

Aan de andere oever woonde ? groot en grofgebekt van zin ?
Carnivorus Tyrannosaurus met Cruella, zijn vriendin
En ze riepen: "Lekker jagen!" En ze brulden: "Pas maar op!"
En ze snauwden: "Hou je druipsnuit, anders eten we je op!"

Enerzijds maakt Westera, met de bijzin tussen gedachtestreepjes, deze strofe syntactisch moeilijker, anderzijds verliest ze een aantal parallellisme. In andere verzen kiest ze soms voor moeilijkere woorden en wendingen dan in het origineel. In zijn geheel werkt haar vertaling echter wel en leest dit prentenboek ook in het Nederlands uitstekend voor. [Chris Bulcaen] Verberg tekst

Drup, een plantenetende Druipsnuitdino, wordt als ei gestolen en komt per toeval terecht tussen het legsel van tyrannosaurussen. Na zijn geboorte valt Drup op door afwijkend uiterlijk, gedrag en voedselvoorkeur. Hij sluipt weg. Zijn soortgenoten wonen aan de oever van een rivier in een landschap met libelles, lisdodden, varens en reuzenpaardenstaarten. Aan de overzijde wonen zijn twee wrede, vleesetende stiefouders. Zwemmen kunnen ze gelukkig niet. Op een dag proberen de tyrannosaurussen via een over de rivier gevallen boom de overzijde te bereiken. Zullen zij de Druipsnuiten gaan belagen en hoe zal het dan met Drup aflopen? Hun landschap ligt vol met rondslingerende afgekloven botten die aan technische onderdelen doen denken. Dit alles is door de illustrator vol humor op dubbelpagina’s geplaatst, in dynamische, gestileerde en geheimzinnige beelden in aquarel, gouache en zwarte inkt. De tekst staat, in cadancerende vertaling, als kwatrijnen met een aabb- en een abcb-rijmschema op een effen gedeelte van de illustraties. Voorlezen aan ca. 4- tot 6-jarigen zal een feest zijn. Verberg tekst

In het nest van Carnivorus en Cruella Tyrannosaurus komen drie jongen uit hun ei. Twee daarvan zijn net zo verlekkerd op vlees eten en agressief brullen als hun soortgenoten. Maar het derde jong is een slappeling in de ogen van het ouderpaar: een bleekneus met een rare dunne kop, die het liefst natte sla eet en een verdraaide versie van de standaard strijdkreten laat horen. Julia Donaldson en David Roberts verzonnen een grappige, originele variant op het bekende thema van het lelijke eendje. De tekst is in ritmische, rijmende verzen gegoten. Die laten zich lekker levendig declameren en komen nergens geforceerd over. Wel duikt hier of daar al eens een voor kleuters wat moeilijker woord op (tirannetje, kolk, gup, grofgebekt, ...). Diverse registers van humor worden opengetrokken, wat resulteert in lekkers voor voorlezers (“en hoopten erg dat iemand binnenkort de brug uitvond”) én kleuters (de vervaarlijke carnivoren zijn doodsbang van hun spiegelbeeld in het water). Figuurtjes en landschap worden heel grappig en origineel afgebeeld. De prenten zijn een lust voor het oog met hun ‘vegetarisch’ zeegroen en ‘carnivoor’ bruinrood tegen een achtergrond van grijstinten, lila of zachtgeel. Voorlees-, luister- en kijkplezier gegarandeerd.

Verberg tekst