Tim kan niet slapen: zodra het licht in zijn kamer uitgaat, hoort hij beesten... Beer gelooft er niks van. Maar Tim weet het zeker en hij heeft het bij het rechte eind. Er blijkt een hele menagerie in zijn kamer te wonen: een kusjeskrokodil, een verhaaltjesvarken, een toedektijger, een knuffelbuffel, een slaapliedjesleeuw... En dan is er nog een dier, maar voor Tim kan zien wat het is, valt hij in slaap en dat is wel zo fijn: de mooiedromendraak komt immers maar als je al slaapt. En nu ligt Beer ? op zijn beurt ? wakker.
Alle kinderen weten dat de dingen in hun slaapkamer een eigen leven gaan leiden als mama of papa slaapwel gezegd hebben en de deur dichtdoen. Veel ouders zijn dat vaak al vergeten. Maar er zijn gelukkig ook volwassenen met een missie: Loes Riphagen verklaarde in Slaapkamernachtdieren al eerder aan wetenschappers in spe welke slaapkamerfauna er leeft in spleten en kieren. Nu legt ze zich toe op de hogere levensvormen, de slaapkamer-nutsdieren, zeg maar.
Ze nam dichter en tekstschrijver Jozua Douglas onder de arm en leefde zich helemaal uit in de illustraties. Dat loont: plot, tekeningen en tekst vormen een uitgekiend en evenwichtig geheel. Het verhaal begint als Tim en Beer al in bed liggen. Eén na één nemen de nachtdieren samen met Tim een stapje in het bedtijdritueel ? waarvoor mama en papa misschien geen tijd hadden. Dit verloopt volgens een vast stramien: Tim kan niet slapen. Hij hoort iets. Beer hoort niks. Tim gaat op onderzoek en ontdekt een volgend dier. Het nachtbeest en Tim doen samen iets waardoor je beter inslaapt (voorlezen, knuffelen...).
De dichter in Douglas speelt in korte zinnen slim met ritme en herhaling ("Maar Tim kan niet slapen") en onopvallend rijm: assonantie in bv. "knuffelbuffel" en alliteraties zoals "kusjeskrokodil". De tekst is snel vertrouwd en vormt zo een mooi tegenwicht voor de rijke illustraties.
Misschien heeft Tim een levendige fantasie, geïnspireerd door zijn lectuur van Slaapkamernachtdieren? De exotische nachtbeesten zijn immers ook overdag te vinden in zijn kinderkamer, zij het dan in een normale gedaante. Wie goed kijkt, herkent de meeste dieren op de tekeningen aan de muur en de toedektijger is een knuffel in de lade. Je oog valt zo bij elke lezing op iets nieuws. De prenten zitten vol verwijzingen en grapjes: het boek op Tims nachttafeltje is Riphagens eigen Slaapkamernachtdieren. De scènes met de dansende knuffelbuffel zijn een dikke knipoog naar Maurice Sendaks Max en de Maximonsters.
De gemaakt-naïeve tekenstijl met gemengde technieken lijkt verwant met het werk van Yvonne Jagtenberg, of misschien wel met dat van Tim? Alle gebruikte materialen (potloden, waterverf...) liggen immers nog uitgestald op zijn tekentafel... Wie heeft het verhaal nu eigenlijk verzonnen? Douglas en Riphagen doorprikken gelukkig die zorgvuldig opgebouwde illusie niet en wat nog belangrijker is: ze moraliseren of sussen niet en zwakken zo hun fantastische verhaal niet af. [Sofie Müsing] Verberg tekst

Tim kan maar niet in slaap komen, want telkens komt er een eng beest tevoorschijn. Maar de beesten zijn niet eng. Varken leest hem een verhaal voor, tijger dekt hem lekker toe, en de buffel die op de gang stond geeft hem een zachte knuffel. De enge leeuw blijkt de ‘slaapliedjesleeuw’ te zijn en de krokodil een ‘kusjeskrokodil’. Uiteindelijk valt Tim in slaap en komt de ‘mooiedromendraak’. Gedegen opgebouwd verhaal, met een goed toegepast herhalingseffect, waardoor kleuters extra betrokken raken bij het verhaal. Het thema angst voor het slapengaan is heel herkenbaar voor jonge kinderen en wordt mooi uitgewerkt. De kleurrijke illustraties laten veel details zien (zoals een boekje van de illustrator naast het bed van Tim). Alle beesten die tot leven komen zijn al op de eerste spread van de slaapkamer van Tim te zien. De spookjes op de schutbladen komen terug in de gordijnen. Alle illustraties zitten vol met knappe, humoristische verwijzingen. Het verhaal verscheen eerder in 2009, maar de illustraties zijn nieuw (en levendiger, met meer details dan in de vorige uitgave). Een aanrader. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Tim kan niet slapen. Hij is bang van alle enge geluiden in zijn kamer. De geluiden blijken echter allemaal van bijzondere dieren afkomstig te zijn. Die dieren zitten verstopt op Tims kamer en komen hem een voor een helpen om in slaap te vallen. Maar pas na een kus van de kusjeskrokodil kan Tim echt de slaap vatten. Daardoor mist hij net het laatste dier…

Dit boek is een heruitgave van de versie van 2009 met als titel ‘De kusjeskrokodil en andere lieve nachtbeesten’. Het is een lief bedtijdverhaal op maat van kleuters. De angst voor het slapen is een actueel thema bij die leeftijdsgroep en het verhaal speelt er mooi op in. De levendige fantasie die kleuters hebben, doet de knuffels op de kamer tot leven komen en helpt hen om in slaap te vallen. Zo heb je in het verhaal naast de Kusjeskrokodil ook nog het Verhaaltjesvarken, de Toedektijger, de Knuffelbuffel, de Slaapliedjesleeuw en de Mooiedromendraak.

In de tekst zit een zekere herhaling, wat kleuters helpt om het verhaal beter te kunnen volgen. De namen van de ‘lieve nachtbeesten’ zijn origineel en leuk. De Knuffelbuffel is mijn persoonlijke favoriet. De illustraties zijn krachtig en passen mooi in het geheel. Er zit naar mijn gevoel een mooi evenwicht in tussen donkere kleuren en enge vormen en vrolijke vormen in lichte tinten. Op die manier zijn angstgevoelens en veiligheid in balans en straalt het boek rust uit. Op de eerste bladzijde vind je al bijna alle beesten terug die in het verhaal zullen verschijnen (op de Mooiedromendraak na). De spookjes aan de binnenkant van de kaft vind je ook op Tims pyjama en op de gordijnen terug. De beesten hebben allemaal een vrolijke snoet en op elke bladzijde valt er wel iets te ontdekken. Zo leest het Verhaaltjesvarken bijvoorbeeld voor uit het boek ‘De kusjeskrokodil’ en laat de Kusjeskrokodil overal rode lipafdrukken achter. Ook al is het verhaal al enkele jaren oud, het blijft actueel. Een plezierig boek voor het slapengaan dat zeker wat expressie van de verteller kan verdragen tijdens het voorlezen!

Verberg tekst

'De kusjeskrokodil' neemt je mee naar de slaapkamer van Tim en zijn beer. Tim kan de slaap niet vatten en ziet allerlei beesten in zijn kamer. Beer daarentegen ligt heerlijk te slapen en snurkt zelfs af en toe. Gaandeweg maakt Tim kennis met de verschillende beesten die zich verstoppen in zijn kamer. Gelukkig hebben ze het wel goed met hem voor. Stuk voor stuk beschikken zij over een specifieke kwaliteit, die Tom helpt om de slaap te vatten. Zo is het eerste beest dat Tim tegenkomt een verhaaltjesvarken dat bij Tim in bed kruipt om een verhaaltje voor te lezen. Dit verhaal brengt de slaaprituelen bij jonge kinderen in beeld, gaande van samen een boekje lezen tot een liedje zingen en een slaapzoentje geven. Voor kleuters is het thema erg herkenbaar. De beesten die worden voorgesteld dragen elk een aparte maar ook leuke naam. Wie wil er nu niet kennismaken met de Toedektijger? De illustraties in dit boek vullen de tekst prima aan. Loes Riphagen tekent in een kinderlijke stijl met veel oog voor detail. Het boek doet erg denken aan 'Er ligt een krokodil onder mijn bed' van Ingrid en Dieter Schubert, zowel inhoudelijk als wat betreft de illustraties. Maar het origineel was beter.

Verberg tekst