In de meeste kleuterboeken worden slagroomtaarten, bananenschillen en wat grappige woorden die verwijzen naar een of andere vorm van excretie uitgespeeld om de jonge lezer aan het lachen te brengen. Dit heeft inderdaad vaak het gewenste effect bij kleuters, maar wordt door de volwassen lezer dikwijls beschouwd als goedkoop en weinig origineel. Jon Klassen zet in zijn debuut, het prentenboek Ik wil mijn hoed terug in op ironie, een niet voor de hand liggende keuze voor kleuters, maar wat een troef!
Het verhaal blinkt uit in al zijn eenvoud. Een beer is zijn hoed kwijt. Hij vraagt tevergeefs aan verschillende dieren of ze zijn hoed gezien hebben. Ook een konijn met een rode hoed op zijn hoofd heeft de hoed van de beer hoegenaamd niet gezien: ‘Nee. […] Ik heb nergens een hoed gezien. Ik zou nooit iemands hoed stelen. En hou je nu op met je gevraag.’ Het is pas later dat de beer beseft dat konijns rode hoed de zijne is. De confrontatie tussen het konijn en de beer is woordloos, maar zo veelzeggend. Met wat getekende gebroken takjes en de beers repliek op eekhoorns vraag waar het konijn met de hoed is, wordt het de lezer snel duidelijk wat er gebeurd is: 'Ik heb nergens een konijn gezien. Ik zou nooit een konijn opeten. En hou nou op met je gevraag.’
De tekst en tekeningen liggen volledig in dezelfde lijn. Beide putten hun kracht uit eenvoud, herhaling en het suggestieve. De tekst beperkt zich tot quasi herhalende dialogen, waarbij door het gebruik van een verschillende kleur wordt aangegeven welk dier aan het woord is. De tekst van het konijn wordt veelzeggend in het rood afgedrukt. De rol van de verteller wordt op die manier als het ware deels overgenomen door een doordachte typografie. De illustraties vertellen de rest van het verhaal.
Klassens tekenstijl is minimalistisch. Figuren in tinten van grijs en bruin prijken statisch tegen een witte achtergrond. ‘Rood’ heeft een alarmerende functie en doorbreekt het vrij sobere kleurenpalet. Het personage van de beer wordt telkens op exact dezelfde manier afgebeeld. Op die manier trekt Klassens ook in zijn illustraties herhaling door. Het ontbreken van een mond van de personages geeft hen een soort emotieloze uitdrukking, die door het samenspel met de tekst de lezer lijkt uit te nodigen een eigen interpretatie aan de mimiek te geven. De ‘houterige’ personages dragen bij tot het absurde karakter van het verhaal.
Ik wil mijn hoed terug is een hilarisch prentenboek waarin geen woord, geen lijn te veel zijn. De kracht van het boek zit in het suggestieve karakter ervan. Jon Klassen schrijft en tekent weinig, maar zegt daardoor des te meer. [Brenda Froyen] Verberg tekst

Een beer is zijn hoed kwijt. Aan alle dieren die hij tegenkomt vraagt hij 'Heb jij misschien mijn hoed gezien?' en standaard krijgt hij een ontkennend antwoord. Alleen het konijn antwoordt afwijkend, maar pas later bedenkt hij dat konijn, zoals ook uit de illustratie blijkt, een hoed op heeft, en dat het zijn hoed betreft. Hij snelt terug en eist zijn hoed op. Als iemand later aan beer komt vragen waar konijn is, antwoordt hij op dezelfde ontwijkende manier als konijn deed toen beer naar zijn hoed vroeg. Erg mooi, knap opgebouwd repeteerverhaal, zowel in woord als beeld, waarin de herhalingen zeer functioneel zijn verwerkt. De eenvoudige, paginagrote illustraties zijn sober van kleur, in bruin- en grijstinten en een enkel rood accent. De tekst staat in een grote schreefletter op de tegenoverliggende pagina. Bij de dialogen zijn de stemmen van de verschillende personages in verschillende kleuren aangegeven. Een oplettend kind zal misschien al doorhebben dat konijn de hoed heeft, maar eigenlijk wordt dat pas duidelijk als beer later in het verhaal zijn hoed beschrijft. Een boek dat erom vraagt meteen nogmaals voorgelezen te worden en dat jonge kinderen op een zeer humoristische wijze laat kennismaken met een verhaalstructuur (verbanden leggen). Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Dit is een heerlijk voorleesboek over een beer die zijn hoed kwijt is. Eerst denk je dat het weer zo een repetitief voorleesverhaal wordt over een beer die aan elk mogelijk dier in het bos gaat vragen waar zijn hoed is, maar dan blijkt dat de “sleur” al snel doorbroken wordt. De beer spreekt namelijk een konijn aan (met een felrode hoed op). Het konijn windt zich danig op: Nee. Waarom vraag je me zoiets raars? Ik heb hem niet gezien. (...) En hou nou op met je gevraag. En de domme beer loopt gewoon verder naar de andere dieren. Tot hij op een bepaald moment de moed opgeeft en gaat liggen. Het rendier komt hem vragen hoe zijn hoed er eigenlijk uitziet en tijdens zijn beschrijving beseft hij plots dat hij zijn hoed wél is tegengekomen. Hij loopt terug voorbij alle andere dieren tot hij weer bij het konijn komt. En dan wordt het plots heel stil. Tot iemand hem komt vragen of hij een konijn met een hoed gezien heeft …
De sobere, veelal bruingetinte prenten in dit boek doen het contrasterende rood van de hoed extra goed uitkomen. En ook al zijn de prenten eerder sober, het verhaal is allerminst saai. Dit is echt een aanrader met veel visuele humor, ook voor volwassenen.
Verberg tekst