Het is 1946. Pete Banning, een Amerikaanse oorlogsheld en katoenboer op een plantage in Mississippi, schiet dominee Dexter Bell dood. Hij wordt gearresteerd maar weigert zich te verdedigen en het waarom van zijn daad te onthullen. De verdediging heeft geen enkel argument om hem te verdedigen, hij wordt schuldig bevonden en geëxecuteerd op de elektrische stoel. Dit is deel een van het verhaal. Deel twee gaat over zijn oorlogsverleden op de Filipijnen en deel drie behandelt de rechtszaak om schadevergoeding, aangespannen door de vrouw van de dominee. In dit laatste deel is ook te lezen hoe Petes twee kinderen omgaan met de dood van hun vader en dat Petes vrouw zich in een psychiatrische inrichting bevindt. Wie verwacht dat deel drie eindigt met een alles onthullende ontknoping, komt bedrogen uit. Het verhaal gaat uit als een nachtkaars en die ging achteraf gezien al uit met de executie. Waarom dit oorlogsverleden als flashback? Deze onlogische structuur maakt het boek tot een zwakke Grisham. Daar kunnen zijn goede vertelkunst, zijn sterk uitgewerkte personages en fraaie sfeertekening weinig aan veranderen. Verberg tekst