In een samenleving die bulkt van de visuele boodschappen lijken onderwijs en bibliotheek de boodschap nog steeds niet begrepen te hebben. Daar wil dit boek verandering in brengen. Er wordt terecht gestart vanuit de invalshoek dat strips lezen vroeger werd geassocieerd met tijdverlies en morele verderfelijkheid. Wat volgt, is een bundeling van korte essays over vrij gekozen onderwerpen, die afgesloten worden met bijbehorende tips en opdrachten. In de inleiding wordt de titel van het boek zorgvuldig ontleed, en door de nadruk telkens op een ander woord te leggen worden enkele zaken aan de kaak gesteld. Daarna volgen een zestal hoofdstukken met in totaal dertig verschillende invalshoeken. Het gaat daarbij vooral over taalgebruik in strips en varieert van de politieke memoires van Nero tot de ontleding van het smurfentaaltje. Heel even wordt ingezoomd op de grafische roman of de strip als tijdsdocument. Het boek wordt afgesloten met de visie van twee striprecensenten op de rol van strips in onderwijs en bibliotheken. Om te beginnen driewerf hoera voor het initiatief rond dit boek, want voor elke lezer die strips als cultuurvorm erkent, zijn er nog steeds veel meer lezers die heilig zweren bij de literatuur en wat neerbuigend de strips gedogen. Maar de pret wordt ietwat gesmoord. Naast het volledig ontbreken van beelden in dit boek en de wat klassieke cover blijkt dit boek er immers vooral één te zijn over strips voor taalliefhebbers, en daar zit Jan Cumps voor iets tussen. Hij is nl. verbonden aan het interfacultair instituut voor levende talen van de K.U. Leuven en dat laat zich sterk voelen. Cumps ontleedt het taalgebruik in strips als een patholoog-anatoom en kan zich daarbij behoorlijk ergeren aan een slechte vertaaltruc. Soms wordt er wat te vaak gedweept met referenties en kennis, en woorden als serendipiteit, lemma en coda onthullen de academische achtergrond. Daartegenover staan de wat luchtiger essays van Kurt Morissens, verantwoordelijke van de Stripeljee, een stripbibliotheek van een dagcentrum voor volwassen, lichamelijk gehandicapten. Het schoentje knelt dus vooral bij het verwachtingspatroon en stelt een stuk teleur door de grote overheersing van de analytische ernst en de focus op taalontleding. Na het bijstellen van die verwachting biedt dit boek heel wat interessante gegevens, leuke invalshoeken en verrassende commentaren. Het werk is vooral goed bruikbaar voor het onderwijs maar biedt ook de occasionele lezer genoeg voldoening door de verscheidenheid. [Stefaan Froyman] Verberg tekst

In dit boek vertrekken stripkenners Jan Cumps en Kurt Morissens vanuit de vaststelling dat strips lezen vroeger werd geassocieerd met tijdverlies en morele verderfelijkheid. Wat volgt, is een verzameling korte essays over strips, waarmee de auteurs willen aantonen dat de strip wel degelijk een volwaardige cultuurvorm is. Aan bod komen dertig verschillende invalshoeken, van een ontleding van het smurfentaaltje tot het verwijzen naar politieke gebeurtenissen in de 'Nero'-strips. Verder wordt onder andere even ingezoomd op de grafische roman en de strip als tijdsdocument, en in een laatste deeltje krijg je de visie van twee striprecensenten op de rol van strips in onderwijs en bibliotheken. Elk onderwerp wordt afgesloten met tips en opdrachten. Achteraan volgt een index. Het boek bevat helaas geen beeldmateriaal, en de essays van Jan Cumps zijn soms nogal academisch van toon. Daartegenover staan gelukkig wel de wat luchtigere essays van Morissens. Dit boek biedt zeker een aantal interessante invalshoeken, die vooral bruikbaar zijn voor het onderwijs, maar ook een ruimer publiek kunnen aanspreken. Verberg tekst