Pianiste Edith Waldschade is een ouder wordende vrouw die zich heeft teruggetrokken in de wereld van haar muziek. De keren dat zij niet op tournee is, verblijft zij op het landgoed van wijlen haar vader in de Belgische Ardennen, waar ze een privé-wolvenkamp heeft ondergebracht. Haar relatie met haar zus en zwager, die zich onledig houden met oerheemkundige bijeenkomsten -- een belangstelling die teruggaat op de twijfelachtige racistisch-volkskundige theorieën van de vader -- is ambivalent en veel wat hun beider verleden betreft, blijft onuitgesproken. Deze broze status-quo wordt verstoord door de komst van Ediths halfbroer en de belangstelling van een jonge journalist, Matthias Crone, voor de wolvengemeenschap. Het onverwerkte verleden komt weer pijnlijk aan de oppervlakte. De wolven, metafoor voor ontembare en met frustraties beladen verdrongen zielenroerselen, breken uit. Ook tussen de protagonisten komt het tot een catharsis, en de opgekropte spanningen monden uit in een moordpoging.

Hella Haasse toont zich in deze korte roman een meester in de suspense. In de psychologische opbouw van de personages, en vnl. in de wijze waarop revelaties m.b.t. een ver verleden het leven van de figuren beïnvloeden, toont ze haar vakmanschap en haar feilloze zin voor timing. Het steeds wisselende verhaalstandpunt zorgt voor verrassingen en maakt dat de lezer naar het einde toe de stukken in deze complexe puzzel van onderlinge relaties weet samen te brengen tot een betekenisvol geheel. Het einde is geenszins vrijblijvend, maar laat ruimte voor interpretatie.

Zowel structureel als thematisch sluit Fenrir aan bij het vorig werk, Zwanen schieten (1997). Een knap literair werk met thrillerelementen, of een boeiende thriller van hoog literair niveau, in beide gevallen zit je goed. [Staf Schoeters] Verberg tekst

Fenrir is in de Oudnoorse mythologie de benaming van de gevaarlijkste van alle demonen, voorgesteld als een monsterlijke wolf, geketend in het binnenste van de aarde. Een boek met zo'n titel kan alleen maar huiveringwekkend zijn, en dat is het ook. De jonge journalist Matthias Crone is al van jongs af aan gefascineerd door wolven en is bezig met het samenstellen van een encyclopedie over deze dieren. Via een vraaggesprek in de krant komt hij erachter dat de pianiste Edith Waldschade (een veelbetekenende achternaam), die op 25 september een concert geeft, op haar landgoed Breidablick in de Ardennen wolven houdt. Dat doet hem besluiten naar het concert te gaan. De vader van Edith, Erik Waldschade, was germanist en volkskundige en had (beroepsmatig of om een andere reden?) eveneens belangstelling voor wolven. Wanneer Matthias de kans krijgt om met een oude schoolvriend, die de opdracht heeft wolven af te schieten in de Ardennen, een bezoek aan het landgoed te brengen, laat hij zich deze niet ontgaan. Daar doet hij een ontdekking die het een en ander duidelijk maakt, maar tegelijkertijd weer nieuwe raadsels opwerpt. De grande dame van de Nederlandse literatuur is hier goed op dreef en houdt de vaart en de spanning er tot het einde toe in. Verzorgde heruitgave; normale druk. Verberg tekst