'Nee, [het] liefst zou ik opgaan in het water van de Ionische zee.' Als Geerten Meijsing ergens moet sterven, dan niet in zijn geboorteland Nederland, maar ergens in een baai van Syracuse, Italië, waar hij sinds 2000 leeft. Die bekentenis doet Meijsing in Siciliaanse brieven. Berichten van Ortigia , een bundeling van 25 korte brieven over zijn leven 'in ballingschap'. Een enigmatisch boek, al was het maar omdat de schrijver zich niet tot iemand specifiek richt.

In een interview met Het Parool spreekt Meijsing over een 'opmaatje' - een manier om de machine weer aan het schrijven te krijgen, na een onzalige periode van ziekte, en bijna tien jaar afwezigheid uit het literaire circuit. Eenmaal weer in het ritme wil hij nog minstens vier boeken publiceren, die qua ambitie naast Veranderlijk en wisselvallig (1987) en Tussen mes en keel (1997) kunnen staan, waarmee hij respectievelijk de AKO Literatuurprijs en de Gouden Uil won.

Trouwe fans zullen het kleinood waarderen. Meij­sing schrijft zoetsappig over het eenvoudige leven op het Italiaanse schiereiland: over de sinaasappelen die voller smaken naarmate de winter vordert; over de ­granaatappels die hem gezonder maken; over de goudmakreel die vissers op gewiekste wijze vangen met een oude techniek. In een paar zinnen kan Meijsing een samenleving oproepen die nog volgens het ritme van veertig, vijftig jaar geleden leeft. Dat van de 'hoffelijke traagheid'. En dat beeld, van Syracuse als een soort tochtgat van eeuwige waarheden, wordt nog versterkt door de hang naar mythologie, die Meijsing op elke hoek van de straat vindt.

De klassieke retorica is een van Meijsings stokpaardjes en soms wil hij iets te graag zijn feitelijke kennis van de Griekse mythologie etaleren. Maar oerverhalen krijgen pas zeggingskracht in confrontatie met, en in weerwil van, het heden. Dat heden dringt zich ook op in Syracuse. Door de klimaatopwarming, door de komst van vakantiedorpen of in de vorm van Japanse boten die alles leegvissen ('een pervertering van duizendjarige tradities'). Die fenomenen interpreteren met de wijsheid van ­antieke goden en helden had écht interessant kunnen zijn.

Niettemin, wie voorbij het literair kokette kijkt, vindt ook een man die weet dat hij zich moet haasten in al zijn onthaasting. De dood loert om de hoek, of is zelfs al aanwezig. In de vorm van dwingende herinneringen aan zijn beroemde, in 2012 gestorven zus Doeschka. Of doorheen Meijsings eigen aftakelen: in het verlies van de vrijheid om iets eenvoudigs te doen, ­zoals naar zee wandelen en opgaan in een landschap. Zoals wanneer hij verrukt naar de glinstering van het water kijkt. 'Voor heel even had ik, opgaand in het oneindige al, een glimp opgevangen van de hoop', schrijft hij. Laat de Siciliaanse brieven net iets soortgelijks zijn: een glimp van hoop op een volwaardige Meijsing in de nabije toekomst.

De Arbeiderspers, 128 blz., € 22,50

Verberg tekst

Misschien omdat een nieuwe roman op zich laat wachten verscheen van Geerten Meijsing (1950) Siciliaanse brieven, de vermeerderde uitgave van een gelijknamige bundel uit 2005. Natuurlijk schrijft hij uitvoerig over zijn verslingerdheid aan Sicilië en in het bijzonder aan Ortigia, het schiereiland van de stad Syracuse, waar hij al jaren woont. Hij schrijft over maffia, ouderdom en de kunst van het smaakvol kleden, over Plato, zijn poetsvrouw en commissaris Montalbano. En als altijd is Meijsings proza een feest om te lezen.

Tot wie hij de brieven richt, laat hij in het ongewisse, behalve dan dat het een 'verloofde uit het Noorden' betreft die niet kan koken. Mooi is wat hij schrijft over zijn oudere en eveneens schrijvende zus Doeschka, in 2012 overleden, die ooit een half jaar bij hem om de hoek woonde. 'De laatste maanden (of waren het weken?) van haar bezoek had ik haar in huis genomen, dit keer waren de rollen omgedraaid. Nu kon ik haar verzorgen en behoeden. Ik sliep op de bank en zij in mijn bed, en buiten bonkte de winterzee tegen het bastion. (...) In haar boeken kun je lezen dat zij eigenlijk haar hele leven terug heeft verlangd naar ons huis met de zolder en het tuinschuurtje. Ik mag bidden dat zij na haar reis onder de aarde eindelijk veilig is thuisgekomen.'

De Arbeiderspers; 128 pagina's; € 22,50.

Verberg tekst

De Nederlandse auteur Geerten Meijsing woont al sinds 1979 in Italië, de laatste twaalf jaar in Syracuse, 'de parel van Sicilië'. In deze ongedateerde 'Siciliaanse brieven' mijmert een Meijsing-achtige schrijver over de dagelijkse rituelen in zijn teruggetrokken, gezapige bestaan. Naast verrukte beschrijvingen van ochtendlijk baden in de Ionische Zee en het savoureren van toscanersigaren slaat Meijsing ongegeneerd barsten in het paradijselijke Syracuse: de eenzaamheid in steeds guurdere winters, de luidruchtige toeristen in de zomer en de Italiaanse hang naar schijnheilige vroomheid. Meijsing is naar eigen zeggen gestrand in zijn zelfgekozen ballingsoord om er te sterven. In schitterend geformuleerde, melancholische beschouwingen schrijft de decadente dandy-romanticus over de thema's uit zijn romans: de klassieke oudheid, literatuur, depressie en vrouwen. Ook prozaïscher onderwerpen komen aan bod, zoals de maffia, pornoster Rocco Siffredi en Meijsings Citroën Prestige, zijn 'gangsterlimousine'. Pakkend zijn de passages over het bezoek van zijn 'beroemde zuster' Doeschka en de afwezigheid van dochter Chiara, die terug in Nederland woont. Wie een lage tolerantiegrens heeft voor schaamteloze navelstaarderij laat deze brieven beter links liggen. Alle andere lezers zullen zich ongetwijfeld laten inpakken door Meijsings zinnenprikkelende lofzang op een zaligmakend dolce far niente. 

Verberg tekst

Een bundeling van brieven van Geerten Meijsing. In de brieven ontmoet de lezer een oudere schrijver die in de nadagen van zijn zelfverkozen ballingschap in melancholische overpeinzingen verslag doet van zijn bestaan. In vijfentwintig brieven schrijft hij een niet nader aangeduide je vanaf het historisch centrum van Syracuse over al wat zijn oeuvre kenmerkt: literatuur, klassieke filosofie, en het leven van alledag. En over zijn dochter, die zich op de studie van de klassieke oudheid heeft gestort. Voor hem rest de vraag: waren het tropenjaren of jaren in een overdaad van licht en lucht? Poëtisch en erudiet geschreven. Voor een literair lezerspubliek.Geerten Meijsing (Eindhoven, 1950) is een bekende Nederlandse schrijver en vertaler. Hij schreef meer dan zestig boeken. Hij won eerder de prestigieuze AKO Literatuurprijs.Enkele van deze brieven zijn in een vereenvoudigde vorm verschenen in 'Vrij Nederland'; een tiental van deze Siciliaanse brieven zijn in 2005 bibliofiel uitgegeven in kleine oplage bij Desolation Row, Leiden. Verberg tekst