Dit is een van de grootste romans uit de wereldliteratuur, tevens de laatste roman die Dostojevski schreef. Het boek wordt dan ook beschouwd als de synthese van zijn oeuvre. Een volumineus boek (1000 pagina's), misdaadroman en vooral ideeënroman, met een enorme scala karakters, rijk aan elkaar doorkruisende niveaus, een soms bejubeld, soms verketterd meesterwerk, geen gemakkelijke lectuur. De laatste Nederlandse vertaling verscheen bij de befaamde Russische Bibliotheek in 1958 en beleefde zes herdrukken. Tijd dus voor een nieuwe vertaling, waarvoor Arthur Langeveld aangesproken werd, die eerder al zijn sporen verdiende met Gogolj en de polyfone Boris Pilnjak. Het resultaat is een vlot leesbare vertaling (het ouderwetse 'gebroeders' werd 'broers'...), die zich schijnbaar moeiteloos voegt naar Dostojevski's "duizelingwekkende variatie van taalgebruik" (Langeveld). Alle personages hebben hun taalkundige eigenaardigheden en Dostojevski speelde graag met taal, soms met "een krankzinnig Pools-Russisch koeterwaals". Langeveld besefte volkomen voor welke opdracht hij stond. Het weze hem nagegeven dat het resultaat voorbeeldig is. Bovendien is de tekst goed geannoteerd en er is een lijst met de dramatis personae bijgevoegd met aanduiding van de klemtoon. [Jos Van Damme] Verberg tekst

'De gebroeders Karamazov' schreef Dostojevski aan het einde van zijn leven en kan zijn geestelijke testament worden genoemd. Het gebruikelijke venijn en de haat tegen zijn vijanden maken hier plaats voor de wens vrede te vinden met de wereld en de zwakke stervelingen. Dit laatste meesterwerk vormt de bekroning van Dostojevski's ontwikkeling als romancier. Het principe van de polyfone roman, waarin meer stemmen, ideeën gelijkwaardig in een open dialoog treden, is kenmerkend; nooit krijgt één idee de overhand, diametraal tegengestelde begrippen, zoals in de passage van de Groot-inquisiteur, rede versus geloof en liefde, zijn in balans en even overtuigend. De broers in de roman vertegenwoordigen drie oertypes, die rond het thema vadermoord en de religieuze implicaties daarvan een conflict beleven. De vertalingen van zowel Jan van der Eng (in de Van Oorschot-uitgave) als deze van Marko Fondse zijn kwalitatief hoogstaande weergaves van het origineel. Voor het werk van Fondse is een goedlopende stijl en soms een meer eigentijds vocabulaire typerend. Pocketeditie, zeer kleine druk. Verberg tekst