In Superduif blijft de Nederlands schrijfster Esther Gerritsen (°1972) haar thematiek van eenzaamheid en stil verdriet trouw. Net als in haar vorige roman, De kleine miezerige god, is de protagoniste een vereenzaamd en licht depressief meisje.
Verteller Bonnie Mol is twaalf jaar en lijdt aan een minderwaardigheidscomplex. Ze schaamt zich voor haar duffe ouders. Ze vindt hun werk als vertalers saai, en ook hun hoge leeftijd staat haar tegen. De dagelijkse plicht om naar school te gaan, blijkt een hele opgave. Liefst blijft ze in bed liggen. Het kost haar moeder steeds meer moeite om haar dochter uit haar geestelijk isolement te krijgen. Wat haar ouders echter niet lukt, krijgt een nieuwe leerlinge in haar klas wel voor mekaar. De knappe en populaire Ine Stratemeyer sluit verrassend vriendschap met Bonnie. De lethargie deemstert weg en Bonnie vertelt haar nieuwe vriendin over haar bewondering voor Hannie Schaft, verzetsstrijdster tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is de droom van Bonnie om ook een held te worden. Ze fantaseert dat ze de gave heeft om zich te transformeren in duif. Tijdens de sportdag op school verandert ze voor het eerst in een grote grijze duif, en redt ze tijdens een hevig onweer een klasgenote die dreigde door de bliksem
te worden getroffen. Ze begint steeds vaker te transformeren en heldendaden te verrichten. Enkel Ine gelooft haar verhalen, terwijl haar ouders het steeds moeilijker krijgen met haar vreemde fantasieën.
Superduif is een psychologische roman over coming out, wanhoop en het ultieme verlangen om de grijze werkelijkheid te ontvluchten. Als vanouds excelleert Gerritsen in uitgepuurde huiskamerdramatiek. Haar minimalistische, hypergeconcentreerde proza staat stijf van de mentale spanning. Met een in tranen gedrenkte pen portretteert ze een ongelukkig meisje dat toevlucht zoekt tot allerhande reddingsfantasieën en waanvoorstellingen. Ze knipoogt hierbij uitdrukkelijk naar Gregor Samsa uit Die Verwandlung van Franz Kafka. De metamorfose staat symbool voor de wereldvreemdheid van opgroeiende scholieren. In het gitzwarte universum van Gerritsen mondt de onzekerheid, de angst voor lichamelijke veranderingen en de nood aan vriendschap en liefde evenwel uit in psychose en zelfverminking. De lezer weze gewaarschuwd: dit is geen gezondheidswandeling maar een herfstige, intrieste eigentijdse parabel die nog lang kan nazinderen. [Laurent Meese] Verberg tekst

Als enig kind van oude, erudiete ouders is de elfjarige Bonnie Mol uit Haarlem een ouwelijk meisje, dat uitsluitend oorlogsboeken leest. Het leven valt haar zwaar, elke dag wordt ze huilend wakker en wil ze haar bed niet uit. Vriendschap met de vrolijke Ine zet de deur naar een normaal, lichter leven op een kier en biedt Bonnie de kans haar vleugels uit te slaan. Maar eigenlijk is het al te laat. Prachtig van binnenuit (ik-stijl) geschreven 'psychische' worsteling van een meisje in de laatste klas van de basisschool en de brugklas van de middelbare school. Buitengewoon invoelend en gevoelig, en daarmee sterk ontroerend verhaal, een ziektegeschiedenis. Het doet denken aan 'Vanwege een tere huid' van Anton Koolhaas. Wisselen daar dieren- en mensenverhaal elkaar af, in Superduif zijn de twee verhaallijnen harmonieus geïntegreerd. Mensen hunkeren naar lichamelijk en geestelijk contact, maar de afloop is tragisch. Vierde roman van de auteur (1972) die zich hiermee definitief in de kopgroep van de Nederlandse literatuur vestigt. Normale druk. Verberg tekst