Het komt voor sommigen misschien als een verrassing, maar Elvis Peeters is ook dichter. Met de bundel Wat overblijft is het verlangen levert hij een bijzonder sterke prestatie en bewijst hij dat proza poëzie kan worden en omgekeerd. Peeters bestrijkt in zijn poëzie een onvoorstelbaar breed gebied. Sommige 'gedichten' uit de bundel zijn in feite in versvorm gegoten manifesten ('Europa'), sommige zijn verhakkelde en op poëtische wijze herschreven krantenberichten, andere dan weer illusieloze liefdesgedichten. Politiek engagement en romantische gevoelens zijn bij Peeters geen tegenstelling, en ook enige postmoderne invloed kan in vele gedichten niet ontkend worden.

Wat bv. opvalt aan de poëzie van Elvis Peeters is dat hij in staat is vrij klassieke en zelfs banale rijmschema's aan te wenden, maar door het hedendaagse taalgebruik nooit oubollig of wereldvreemd overkomt. Typisch is bv. het vrij fatalistische en pretentieloze gedicht 'Leven maar', dat begint met de smartlapperige regel "Liefste, vraag mij niet om geluk" en eindigt op de voor mijn part nu al legendarische regels "Het daghet in den oosten. / Dit is het leven maar. / Wij komen klaar / en niemand kan je troosten". Het illusieloze van deze (liefdes)gedichten doet denken aan de onvergetelijke melancholische zigeunerromances van Federico García Lorca, en verschillende personages uit die romances komen inderdaad opduiken in de poëzie van Peeters. Ook de nachtegaal van John Keats, symbool voor het nooit te doven verlangen, duikt verschillende malen op in de bundel: de ene keer is hij dood of stervende, de andere keer is hij zo levend als wat, maar zingt hij "onmogelijk / verlangen" ('Nachtegaal'). Op vormelijk vlak is Wat overblijft is het verlangen al even afwisselend als op inhoudelijk vlak. Sommige gedichten zijn in hedendaagse taal geschreven sonnetten, sommige zijn desoriënterende, gefragmenteerde teksten, andere begeven zich in het grensgebied tussen poëtisch en prozaïsch taalgebruik. De bundel zit bovendien vol originele taalvondsten en ingenieuze metaforen, die de teksten van Peeters soms wat moeilijker toegankelijk maken. Maar de beloning voor de geduldige en aandachtige lezer is dan ook des te groter. Een absolute aanrader. [Pieter Van Dyck] Verberg tekst

Na een aantal verhalenbundels, theaterteksten, hoorspelen, songs en een roman komt deze Vlaamse auteur nu met poëzie. Althans, op de achterflap lezen we: "Meer dan in zijn vorige bundels neigt Elvis Peeters in 'Wat overblijft is het verlangen' naar poëzie". De bundel kent vijf afdelingen. De eerste eindigt met de woorden: "Dit is het leven maar./ Wij komen klaar / en niemand kan je troosten." De tweede omvat een aantal 'levensbeschrijvingen', onder meer van 'Ikzelf (1959-2023)', "die het woord revolutie inslikt en het woord economisch / uitspuwt." In de afdeling hierna, de meest omvangrijke, vinden we onder andere liefdesgedichten, gevolgd door een afdeling waarin we een heus manifest ('Europa') tegenkomen. De bundel besluit met een nogal geforceerd uitleggerig Nawoord. Het best is Peeters in zijn vaak ontroerende gedichten over liefde en beminnen, waarin hij (quasi) diepzinnigheid en (valse) sentimentaliteit weet te ontlopen, indachtig zijn eigen credo: "Ik wantrouw diepzinnigheid. / Ik stoot me niet aan het binnenste / van een steen, maar aan zijn oppervlakte." Verberg tekst