Elvis Peeters is een allrounder: zanger, dichter, schrijver. Een man met talent. Een talent dat onmiskenbaar naar boven komt in Twee stenen. Twee stenen is een dialoog tussen een jongen en een meisje, broer en zus. Beiden krijgen ze een steen van hun vader cadeau. De jongen vertelt de lezer het verhaal van zijn steen. Het verhaal begint in een ver verleden, want ‘mijn steen is honderdduizenden jaren oud’. De jongen vertelt alsof hij precies weet wat er met zijn steen gebeurd is. En de steen van de jongen heeft heel wat meegemaakt. Peeters schetst enerzijds een stukje wereldgeschiedenis. De steen wordt gevormd door mammoeten, wordt deel van een piramide. Uit de steen wordt ‘De denker’ van Rodin gevormd. ‘Hij maakte een reusachtig beeld van een zittende man die met zijn hand onder zijn kin nadenkt. Zo krachtig was het beeld dat het leek alsof de steen zelf nadacht’. Anderzijds is de geschiedenis van de steen ook een reeks van toevalligheden. Een steentje waarmee een jongen een kat wegjaagt, een steentje waar tal van mensen tegen schoppen. Peeters invalshoek is verrassend en inspirerend. Het geeft stof tot nadenken. Het verhaal van zus’ steen wordt niet verteld. De jongen onderbreekt haar voortdurend: ‘En toen, zegt mijn zus, toen… Maar ik laat haar niet uitspreken’. Door het fantasievolle verhaal van de steen van de jongens wordt de lezer uitgenodigd om het verhaal van zus’ steen zelf verder in te vullen. Het tweede verhaal, de tweede steen, is op die manier het verhaal in het hoofd van de lezer. 
De tekst leest bijna als poëzie, maar is allesbehalve hermetisch. In korte zinnen met een vaak herhalende zinsstructuur creëert Peeters een wereld vol beelden. ‘Het regende. Het sneeuwde. De zon scheen. Het hagelde. Er hing mist. De steen bleef liggen’. De prenten van Frow Steeman getuigen van eenzelfde rijkdom. Steeman combineert een veelheid aan technieken zonder overdadig over te komen. Tegen een geschilderde achtergrond staan figuren in wasco getekend, waarbij de structuur van het blad duidelijk doorschemert. De zwarte collageknipsels maken de  tekening tot ware kunstwerkjes en dragen bij tot het suggestieve karakter van het boek.
Ook op vlak van vormgeving is Twee stenen doordacht. De tekst staat in het zwart, wit en blauw, soms op de tekening, dan weer geïsoleerd naast de prenten gepositioneerd. Het boek zelf is van een klein formaat waardoor als het een soort geheim dagboekje in de hand ligt.
Twee stenen is een edelsteentje onder de boeken, in alle opzichten. Het getuigt van een mooie samenwerking tussen auteur, illustrator en vormgever, die het suggestieve karakter van het boek voeden en ten volle uitwerken.  [Brenda Froyen] Verberg tekst

Een naamloze broer (ik-figuur) en zus hebben allebei een steen in hun hand. De jongen vertelt zijn fantasie over de geschiedenis van de steen. Zijn zusje wil ook steeds háár verhaal vertellen, maar de jongen laat haar niet uitspreken. In de verbeelding van de jongen is zijn steen ooit ontstaan na een aardbeving, lag toen als een rots in de rivier en werd door mammoeten glad geschuurd. De mensen zagen er een verwijzing naar de zon in, hakten er treden in en maakten er later een piramide van. Die stukken daarvan werden verscheept naar een ander land, er werd een beeld van gemaakt (waarbij een silhouet van het beroemde beeld 'De denker' van Rodin wordt getoond) en uit het afval van het beeld vindt uiteindelijk een man – de vader van de jongen – een stuk steen en brengt het mee naar huis. Het meisje krijgt geen kans om haar versie te vertellen. De fantasie van de jongen geeft weer hoe stenen in de loop der tijden gebruikt kunnen worden en veranderen. De dominantie van de jongen is mogelijk een gespreksthema, maar individuele lezers zullen weinig spannends beleven aan dit kleine prentenboekje. Met eenvoudige tekeningen in een gemengde techniek van o.a. verf, krijt en collage, waar de tekst in verschillende kleuren in of naast is gedrukt. Vanaf ca. 8 jaar. Verberg tekst

Een broer en een zus hebben elk een steen. Allebei hebben ze die steen gekregen van hun vader, maar de twee stenen zijn helemaal anders. De steen van de jongen is honderdduizenden jaar oud, de steen van de zus is ook oud, maar anders. De jongen vertelt heel de ontstaansgeschiedenis en de evolutie van zijn steen. De zus wil ook over haar steen vertellen maar haar broer geeft haar daartoe geen enkele kans. Zo komen we de geschiedenis van de steen van de jongen te weten, maar niet die van de steen van het meisje. Door het verhaal van de jongen te lezen krijg je echter zeer veel inspiratie om zelf het verhaal van de steen van het meisje te bedenken. De jongen is vooral aan het woord maar door het gebruik van verschillende kleuren in de tekst wordt duidelijk aangegeven wanneer en hoe het meisje probeert om ook het verhaal over haar steen te vertellen.
De tekst is eenvoudig maar heel poëtisch en rijk. Met weinig woorden en korte zinnen wordt een heel boeiend en waardevol verhaal verteld. Op een heel eenvoudige en sobere manier wordt een mooi beeld geschapen over de evolutie van de dingen.
De wondermooie illustraties, zowel qua vormgeving als qua kleurgebruik, versterken de kracht van het verhaal nog extra. Ook hierbij wordt vanuit eenvoud telkens opnieuw een prachtig beeld neergezet. Het komt weinig voor dat tekst en tekening elkaar zo aanvullen en elkaar zo expliciet versterken.
Dit boek is echt een pareltje om heel zachtjes te koesteren!
Verberg tekst