Dit deeltje van Minarik en Sendaks klassiek geworden reeks over kleine beer (De Leeswelp 2006, p. 258) is een soort nakomertje, eerst uitgekomen in 1968, waar de andere vier boeken tussen 1957 en 1961 werden gepubliceerd (veel later volgden nog andere boeken, maar met andere illustratoren). Je merkt het tijdsverloop van zeven jaar vooral aan de prenten van Maurice Sendak, die in dit vijfde boek een veel voller en donkerder kleurenpalet aanwendt, meer uitbeeldt dan de tekst vertelt en enkele ambiguë beeldelementen inbouwt. Die geëvolueerde stijl sluit aan bij zijn eigen klassieker Max en de Maximonsters (origineel Where the wild things are, 1963). De illustrator wijst daar trouwens zelf op: de tekening die kleine beer voor zijn oma maakt, toont zo'n maximonster. De prenten van Sendak brengen wat 'stoutheid' in het verhaal: kleine beer is ook wel een beetje een deugniet, de kip kijkt wel eens kwaad uit haar ogen, de kat kijkt ondoorgrondelijk, zelfs een beetje dreigend voor zich uit. Die laatste twee elementen illustreren de wonderlijke wijze waarop Sendak het natuurlijk voorkomen van dieren boeiend weet te combineren met de antropomorfisering. Sendak toont zich hier een goeie 'leerling' van Beatrix Potter, wiens werk hij zo prees (zie hiernaast). In vergelijking met de andere boeken over kleine beer schuift hij iets meer op naar een realistische uitbeelding. Door meer streepjes en donkere kleuren te gebruiken komen de dieren alleszins wat wilder en minder aaibaar over.

De 'stoutheid' in Sendaks prenten blijft natuurlijk lief en speels, want zo zijn de verhalen over kleine beer. Ook hier betreft het opnieuw een stapelverhaal, maar kleine beer is eigenlijk niet meer het hoofdpersonage. Dat zijn nu zijn dierenvrienden, die een kus van oma aan elkaar doorgeven zodat die kleine beer kan bereiken. Natuurlijk dreigt het daarbij even mis te gaan, wanneer de das een leuk 'juffertje' ontmoet en haar liever minnekoost dan zijn opdracht te vervullen. De kip grijpt echter kordaat in, en het amoureuze avontuur van de das zorgt nog voor een sentimentele coda. Tijdens de complicatie zie je hoe kleine beer alles vanachter een hekken lachend observeert, een van die guitige toevoegingen van Sendak. Het verhaal is echt zo'n typisch 'kleine beer'-verhaal, eenvoudig verteld, in een aangenaam ritme. Tijdloos. Al geldt dat voor dit avontuur des te meer voor de prenten van Sendak.



[Chris Bulcaen] Verberg tekst

Wanneer Kleine Beer een tekening voor oma heeft gemaakt, wil zij hem een kus teruggeven. Kip heeft de tekening bij oma bezorgd en via een omweg, via Kip, Kikker, Poes, meneertje en juffertje Das, geeft zij ten slotte de kus aan Kleine Beer. Aan het einde van het boek is Kleine Beer aanwezig op de bruiloft van meneertje en juffertje Das. Dit laatste staat nogal los van het verhaal en had net zo goed weggelaten kunnen worden. Tekst en de tekening zijn beide opgenomen in een kader. De sfeervolle prenten beslaan tweederde deel van de pagina's en zijn getekend met pen en inkt en ingekleurd met geelgroen en bruin. De tekst is gezet in een grote letter, in korte zinnen zonder veel moeilijke woorden. De omslagillustratie geeft een beeld van het verhaal, maar maakt door de kleurkeuze een wat sombere, ouderwetse indruk. Voor kinderen vanaf ca. 5 jaar een leuk boek om te bekijken en na te vertellen aan de hand van de tekeningen. Voor kinderen vanaf ca. 7 jaar om zelf te lezen.