Op het omslag van Wat ik nog weet, de nieuwe roman van Diane Broeckhoven, prijkt een rode fauteuil. In de proloog wordt verteld hoe Manon, samen met haar zoon, de fauteuil weer gaat ophalen in een kringloopwinkel, waar hij na de verkoop van haar huis was terechtgekomen. Pas aan het slot van de roman, wanneer het beeld van de zetel terugkomt, wordt de betekenis ervan ten volle duidelijk. In drie hoofdstukken, met sprongen in de tijd die respectievelijk teruggaan op de jaren 1987, 1994 en 2008-2009, brengt Broeckhoven een moeder-zoonrelatie in beeld. Beide betrokkenen, de moeder Manon en haar zoon Peter, worden binnen de hoofdstukken alternerend in de ik-vorm aan het woord gelaten. Het relaas doet pijnlijk aan: Peter is de zoon die zich altijd apart heeft opgesteld binnen het gezin. Als Manon door haar man in de steek wordt gelaten en Peter op zeker ogenblik beslist bij zijn vader in te trekken, dreigt Manon er volledig onderdoor te gaan. 1994 is het jaar van het overlijden van Peters oma. Van PP, zijn opa, krijgt hij een camee die hij alleen aan de vrouw mag schenken van wie hij weet dat hij er zijn verdere leven wil mee doorbrengen. Als hij ontdekt dat zijn moeder een relatie heeft met PP, volgt een nieuwe breuk. In het slotdeel komt aan bod hoe Manon na een hersenbloeding slechts langzaam en moeizaam herstelt en er pas later achter komt dat de kinderen het huis hebben verkocht. Dan begint voor haar de zoektocht naar de voorwerpen uit haar vroegere leven, inclusief de rode fauteuil. Die zoektocht is meteen ook een vorm van stilstaan bij ‘wat ik nog weet’, het herschrijven van haar leven aan de hand van de woorden die ze zich opnieuw heeft moeten eigen maken.
In het korte bestek van haar roman is Diane Broeckhoven erin geslaagd een breed uitdijend beeld op te hangen van de relatie tussen een moeder en haar zoon. Zonder echt uitgewerkt te worden, komen daarnaast nog diverse andere thema’s aan bod: echtscheiding, liefdesrelaties, identiteitscrisis… De herkenbaarheid zal ongetwijfeld heel wat lezers weten aan te spreken. Broeckhoven zoekt allerminst sensatie, maar in haar ingehouden manier van vertellen, vaak met mooie en treffende beelden (over de fauteuil bijvoorbeeld: ‘het gaat haar niet alleen om de fauteuil zelf — haar eenmanseiland in barre tijden — maar ook om het leefgruis dat hij herbergt tussen zitting en armleuningen’), suggereert ze meer dan wat alleen wordt gezegd.
[Jooris Van Hulle] Verberg tekst

In de proloog vindt Manon de rode fauteuil terug die ze kocht van haar eerste salaris. Vervolgens wordt het verhaal achter deze stoel verteld, dat drie perioden beslaat. In 1987 raakt Manon in shock als haar zoon Peter bij haar ex-man wil wonen. Als ze hersteld is, vindt ze een baan in een hotel. In 1994 helpt Manon haar ex-schoonvader wanneer zijn vrouw stervende is. Ze stuurt Peter met hem op vakantie. In 2008 gaat Peter in Japan werken, maar op de avond van het afscheidsdiner krijgt Manon een hersenbloeding. Ze ligt drie maanden in coma in het ziekenhuis, en nadat ze ontwaakt is, verhuist ze naar een verzorgingstehuis. Haar kinderen zetten het oude huis te koop en brengen haar spullen naar de kringloop. Langzaam maar zeker herstelt ze en gaat op zoek naar haar verleden. Het tweevoudig vertelperspectief van Manon en haar zoon Peter geeft inzicht in de fasen van hun relatie. Broeckhoven (1946) werd internationaal bekend als geëngageerd schrijfster door 'De buitenkant van Meneer Jules'. Ze schetst hier een overtuigend beeld van het leven met hersenletsel en de ontheemding die daarvan het gevolg is. Kleine druk. Verberg tekst