Susanne, nu 66 jaar, komt op de voorpagina van de Gemeentebode omdat ze de hoogste zonnebloem heeft gekweekt. Ze krijgt veel reacties en een daarvan is een anonieme brief met een telefoonnummer. Op haar 16e verjaardag vertelde haar vader dat ze een ouder zusje heeft gehad, dat toen ze anderhalf jaar was in het zwembadje in de tuin is verdronken. Haar moeder was aan het telefoneren, ze voelde zich schuldig en was regelmatig depressief. Haar vader was de drijvende kracht achter toneelgroep DOP en vroeg Susanne of ze hem als regieassistente wilde helpen bij de repetities. Hier ontmoette ze Onno, de 39-jarige souffleur, altijd in stofjas en pen achter zijn oor. Zij werd stapelverliefd op hem. De heftige, maar onbeantwoorde, gevoelens die zij als 16-jarige voor hem had, blijven haar hele leven bij haar. De brief blijkt van hem te zijn. Hij is nu 89 jaar, een hulpeloze oude man. Na een bezoek aan hem schrijft ze een brief waarin ze definitief afscheid van hem neemt. Haar gevoelens voor Onno en haar activiteiten bij het toneelgezelschap worden in heldere, eenvoudige bewoordingen, treffend beschreven. Verberg tekst