In Dans van de doden, het nieuwe misdaadverhaal van David Hewson, reist forensisch patholoog Teresa Lupo vanuit uit Rome naar Venetië. Haar moeder vergezelt haar. De flamboyante, onconventionele tante Sofia, een zus van Teresa’s mama, is verdwenen. Teresa heeft enkel de dwingende uitnodiging om met spoed naar Venetië te komen, en de sleutels van Sofia’s appartement. De politie wil Teresa echter niet helpen, want Sofia is een volwassen vrouw die wel vaker op reis ging. Maar het appartement van de tante lijkt wel overhoopgehaald. Teresa vindt er een brief met een verhaal waarin zowel Teresa als Sofia worden genoemd. En er volgen nog nieuwe brieven met de post. Gewapend met de informatie die ze in deze brieven vindt, gaat Teresa met de hulp van Sofia’s buren en een oude collega zelf op onderzoek uit...
Klinkt niet onaardig, zou je misschien kunnen denken. Maar helaas, driewerf helaas, Dans van de doden is in alle opzichten een miskleun van een boek. Het verhaal deugt niet en is op geen enkel moment boeiend of geloofwaardig. Waarom de informatie die Teresa ontvangt in verhaalvorm per brief wordt verpakt, wordt door Henson nergens duidelijk gemaakt. Hetzelfde geldt voor de personages: je wordt er koud noch warm van. En wat bovenal irriteert, zijn de oeverloze hoeveelheden Venetiaanse toeristische clichés die over de hoofden van de arme lezer worden uitgestort: de Brug der Zuchten, de Rialtobrug, het San Marcoplein, de Accademia zijn steeds wederkerende elementen in het decor. De man met het masker van de Pestdokter, de mysterieuze kanalen en de gondels vullen het decor verder aan. En natuurlijk wordt er koffie gedronken in Caffè Florian. Couleur locale is mooi om een misdaadverhaal te verlevendigen, maar toegediend in een overdosis gaat het danig irriteren. ‘Er verschijnen te veel overbodige boeken’, roepen ook uitgevers wel eens. Dit is er één van. Ergerlijk! [Geert Swaenepoel] Verberg tekst

Forensisch patholoog Teresa Lupo uit Rome reist met haar moeder naar Venetië omdat haar tante Sofia verdwenen lijkt te zijn nadat ze haar een vreemde brief met haar sleutels stuurde en al bijna een week haar telefoon niet opneemt. Als ze in Venetië aankomen, worden ze begroet door een man gekleed als middeleeuwse pestdokter. Hoewel het volop carnaval is, heeft Teresa direct het gevoel dat dit niet klopt. In Sofia’s flat vinden ze een vreemde brief over zowel Teresa als Sofia, later gevolgd door nieuwe brieven. Die, en Teresa’s onderzoek met hulp van Sofia’s buren, een oude collega en de politie, wijzen steeds meer naar het verleden van Sofia, Teresa én Venetië. De Britse auteur (1953) van misdaadromans woonde jaren in Italië en is bekend door zijn in Italië spelende Nic Costa detectives, waarvan dit de tiende is, al werkt Nic hier aan een andere zaak. Het uitstekend vertelde, spannende verhaal besteedt veel aandacht aan de hoofdpersonen en verwerkt de Venetiaanse cultuurgeschiedenis boeiend in een goede plot. Goede vertaling. Normale druk. Verberg tekst